Morgunblaðið - 02.04.1987, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 2. APRÍL 1987
53
HÁÞRÝSTI-
VÖKVAKERFI
SérhæfÓ þjónusta.
Aóstoóum vió val
og uppsetningu
hvers konar
háþrýstibúnaóar.
= HÉÐINN =
VÉLAVERZLUN-SIMI: 24260
LAGER-SÉRPANTANIR-ÞJÓNUSTA
greinar hafði ég naumast heyrt
nefndar fyrr en þama. Og eðlis-
fræði, hana kenndi Sigurkarl okkur
líka, eftir danskri bók sem var góð
svo langt sem hún náði, en Sigur-
karl jók við bókina ómældum
fróðleiksskömmtun. í öllum þessum
greinum lauk hann upp fyrir okkur
dýrlegum heimi rökvíslegra vísinda.
Aldrei hef ég haft annað eins jmdi
af nokkru námi. Ég hlakkaði til í
hvert skipti sem Sigurkarl birtist í
dyranum. Hann smeygði sér úr
jakkanum með sínu hóglátlega fasi,
hengdi hann á stólbakið, gekk að
töflunni, greip krítarmolann og
byijaði að skrifa eða teikna með
fimu handbragði. Allt rann inn í
mann viðstöðulaust og greyptist í
minni, allt sem hann sýndi á skóla-
töflunni eða skýrði með sinni
kliðmjúku rödd. Eg held að hann
hefði getað gert úr mér stærð-
fræðing og jafnvel eðlisfræðing ef
það hefði átt fyrir mér að liggja —
og þá raunar hverjum nemanda sem
vera skyldi.
Hann var brautryðjandi við skól-
ann gamla í alþýðlegu viðmóti og
viðhorfi til nemenda. Hann þúaði
okkur strax sem þá var fremur
óvenjulegt af menntaskólakennara
og sakir nýlundunnar færði það
okkur sjálfkrafa nær honum. Ég lái
honum ekki þótt hann væri stund-
um þreytulegur síðar meir, þegar
hann var að tosa mér og bekkjar-
systkinum mínum gegnum stærð-
fræðina í máladeildinni. Þá hafði
námsefnið ekki sama ferskleik sem
á vormánuðum 1939, og málafólkið
gekk með þá grillu að það gæti
ekki lært stærðfræði — eða vildi
ekki gera það. En alltaf var Sigur-
karl vinur okkar og félagi, þreytti
kúluvarp með strákunum í ftnmínút-
um og ók með okkur austur f
Skólasel þar sem hann skemmti
okkur með kveðskap sínum. Hann
er sem þjóð veit snjall hagyrðingur
og margar stökur hans landfleygar.
Ég held að mér þyki einna skemmti-
legust stafsetningarvísa hans, af
því að hún er svo dýrleg skopstæl-
ing á æfingum þeim sem við voram
látin glíma við í menntaskólanunu
Sá er ekki ónýtur í stafsetningu sem
kann að skrifa hana rétt:
Yxu víur ef ég hnigi
og önd mín stigi í himininn,
fyrir þvi að það er lygi
að Þráinn flygi á Skarphéðin.
Nú hef ég lært réttritun til nokk-
urrar hlítar, en týnt að mestu þeim
stærðfræðum sem Sigurkarl kenndi
mér ungum, og fundir okkar hafa
stijálast eftir að námi lauk í
menntaskólanum. Þess er heldur
engin von að Sigurkarl hafi dagleg
skipti við allan þann skara fólks senv
hann hefur kennt á langri starfs-
ævi, en ekki er trútt um að ég
öfundi þá sem verið hafa í nánu
samneyti við hann. Og ég veit að
hann hefur sjálfur verið sæll af
hjónabandi sínu og mörgum þjóð-
nýtum niðjum og venslamönnum.
Þessum fáu orðum var ekki ætlað
segja neina ævisögu. Þau eiga að-
eins að flytja þakkir og árnaðar-
óskir 'frá öldraðum skólasveini til
handa ungum lærimeistara og vini.
Megi ævikvöld hans verða milt og
bjart.
Jónas Kristjánsson
Vökvamótorar
Afmæiiskveðja:
Signrkarl Stefánsson
fv. menntaskólakennari
Einn bjartan síðvetrardag fyrir
nær fimm tugum ára safnaðist hóp-
ur ungmenna í skólastofu í gamla
Menntaskólanum í Reykjavík.
Þarna skyldi hefjast námskeið til
að kenna okkur að taka próf upp
í þriðja bekk skólans. Mágur minn
og fóstri, Sigurður Thorlacius
skólastjóri, hafði komið mér fyrir á
þessu námskeiði, og skyldi ég hefja
það sem mundi kallað „framhalds-
nám“. Þetta var mín fyrsta ferð út
í veröldina, ég var dauðfeiminn og
þorði naumast að líta upp. Hnipraði
mig saman á stól við hliðina á strák
sem mér sýndist heldur í mein-
lausara lagi. Einn af kennuram
skólans kom inn og kannaði liðið,
hæglátur maður og svo góðlegur
að mér varð strax nokkra hug-
hægra. Strákurinn við hlið mér
reyndist heita Þráinn Löve. Og
kennarinn var Sigurkarl Stefánsson
sem er hálfníræður í dag.
Á námskeiði þessu kenndu mest-
megnis hinir „gömlu." kennarar
skólans, geystust jrfir námsefni
tveggja til þriggja ára á þremur
mánuðum. Aldrei hef ég numið svo
mikið nám á jafn skömmum tíma.
Ekki tjáði annað en duga eða drep-
ast, fyrir mig og ýmsa aðra sem
þama voru saman komnir. Og kenn-
aramir vissu hvers með þurfti, en
aðferðir þeirra vora misjafnar.
Sumir reyndu að troða í okkur fróð-
leiknum, aðrir höfðu heldur þá
aðferð fjármanna að láta skepnum-
ar sækja í fóðrið. Ég hafði sama
sem ekkert lært í ensku áður en
þama kom, enda frammistaðan eft-
ir því. „Þér þama litli strákur,"
urraði Bogi gamli. „Yður væri nú
nær að snúa heim til föðurhúsa og
moka flórinn!" Þegar mágur minn
spurði Boga um horfur á því að ég
næði prófinu, taldi hann ekki blása
byrlega ef kunnáttan í öðram grein-
um væri viðlíka sem í enskunni. Á
prófinu þóttist ég fá góða einkunn
í ensku og fóstri minn varð forviða.
En seinna skildi ég að blessaður
karlinn hann Bogi hafði bara gefið
mér þessa góða einkunn í ensku til
að hjálpa mér áfram á námsbraut-
inni. Það var vissara, ef þar færa
aðrar greinar eftir! Én ég er jafn
hreykinn af einkunninni eftir sem
áður.
Sigurkarl hafði aðra aðferð við
kennsluna og hún var engu síður
áhrifarík. Hann laðaði okkur að
námsefninu. Nú skyldum við læra
algebra og geómetríu — sem Sigur-
karl gaf heitið rúmfræði, en þessar