Skírnir - 01.01.1877, Qupperneq 49

AUSTRÆNA MÁLIÐ.
49
sölurnar, sem oss er unnt!“ — Yi8 þenna fagra framburS var
tillagaræfeunum lokið, og nú ba8 stórvezírinn þá að standa upp
úr sæti sínu, sem vildu rá8a til ab ganga a8 kostum stórveld-
anna. Hver renndi nú augum til annars og vildu vita, hvort
nokkur yr8i til a8 standa upp, en hjer sátu allir grafkyrrir.
þegar feir höf8u setiS- svo í steinshljóði nokkrar mínútur, kallaSi
einn ma8ur til stórvezírsins og sag8i: „þó þjer bí8i8 eptir í
hundraS ár, þá stendur hjer enginn upp“. Nú var tekiS til a8
skrifa undir ályktaratriSi fundarins, og vildi hver vera ö8rum
fyrri a8 koma nafni sínu á skjalið. þa8 er sagt, a8 þeir Ijetu
allir mikinn fögnuð í ijósi yfir þeim iyktum, er ur8u á fundinum,
en sumir grjetu af gle8i. þegar þetta var8 bæjarlý8num kunn-
ugt, var8 mikill gleðisveimur um alla borgina, og gekk þa8 langt
fram á nótt. þa8 getur veriS, a8 hjer megi iieimfæra uppá
Tyrki: „fár veit hverju fagna skal“, en þa8 má ekki af þeim
draga, að þeir tóku hjer það eina af, sem vottaði kjark og hug-
rekki, og allir verða því a8 vir8a þeim heldur til sæmdar enn
ekki. Um frammistö8u enna kristnu ú fundinum er líkast, a8
álit manna fari lengst í gagnstæba átt, og vjer verðum að vera
á þeirra máli, sem segja, að þeim hafi gengið ódrengskapnr og
þrælsótti til að ver8a hinum svo samdóma, sem svör þeirra lutu
a8. þess er og við getið, að flestir enna æðstu yfirhoðara hinna
kristnu trúarflokka, yfirbiskuparnir e8a „patríarkarnir“, „exark-
inn“ frá Bolgaralandi og höfu8prestur Gy8inga bá8u sjer afsök-
unar, að þeir gætu ekki sótt fundinn ýmissa forfalla vegna/ en
sumir sendu fulltrúa í sinn sta8. Af slíku og fleiru þótti mönn-
um auðsætt, hvað marka mætti af or8um hinna kristnu fundar:
manna um þa8, sem trúbræ8rum þeirra byggi innanbrjósts.
18. dag janúarmánaðar (fimmtudag) ályktaSi „rá8i8 mikla“
að vísa af hendi uppástungum erindrekanna, og annan dag ( laug-
ardaginn) á eptir fengu þeir um þa8 tilkynningu af ráðherrum
soldáns. Safvet paska, rá8herra utanríkismálanna, hafði framsögu
af þeirra hálfu og taldi fram í all-löngu erindi allar þær ástæður,
sem stjórnin og ráðið hefðu álitið fullgildar til að taka það af, sem
nú var ályktaS. Salisbury lávarður várð tyrstur til svara, og
sagði, að við svo búi8 yrði þá a8 slá botni í samningafundina,
Skírnir 1877. 4