Skírnir - 01.08.1907, Síða 6

198
Stephan Gr. Stepliansson.
Matthías á reyndar einn streng að eins í hörpu sinni
— strenginn sem þessi rödd hljómar úr:
»Lífið er sigur og guðleg náð«.
öll fögrustu kvæðin hans eru ofin úr þessu sama efni.
En þegar talað er við hann um lífið og tilveruna, þá ómar
stundum annar söngur úr nefi gamla snillingsins, og finst
þá þeim, sem situr og hlustar, sem tveim skjöldum sé
leikið, og fer þá svo, að unaðurinn blandast. Steingrímur
á vist ekki fleiri raddir en tveggja strengja — hæðnis-
röddina og »svanasöng á heiði«. Einar Benediktsson á
eina rödd tii og einungis einn streng — bassaróminn, sem
hann kveður inni í h a m r i n u m, og efnið er eitt og æ
hið sama: dulspök guðspeki. Þessir menn eru nefndir til
dæmis. En svo er um flest skáld, aú þau eru einhæf,
ýmist að því er formið snertir, eða efnið. Ibsen t. d.
hafði ýmiskonar efni til meðferðar í leikritum sínum. En
svo var hann einhæfur í formhegi sinni, að allar máls-
greinar hans voru svo sem steyptar í einu og sama mótinu.
Stephan G. Stephansson er alvörumaður mikill í skáld-
skap sínum, stirðkvæður oftast nær og samanrekinn, djúp-
sær, hugmyndaríkur og viðförull og orðheppinn. Þó er
hann ekki við eina fjöl feldur, eða einsamall alvörumaður.
Hann er gleðimaður öðru hverju, hæðinn, þegar því er að
skifta, og hyldjúpur tilfinningamaður uudir hversdags-
klakanum. Stephan kemst svo að orði um drotningu
eina, sem reyndar er Fjallkonan okkar gamla:
» — því drotningar hjarta er viðkvœmt og vartnt,
þótt varirnar fijóti ekki í gælum«.
Hann leggur stund á rólega skapsmuni, þegar hann yrkir
erfiljóð; ef til vill þykir honum ókarlmannlegt að vera
viðkvæmur í skáldskap. Eg veit ekki hverja skoðun
hann hefir í þeim efnum. En eg veit, hver skoðun mín
er i því máli: Eg álít að enginn maður þurfi eða eigi
að blygðast sín fyrir þær skoðanir né hugsanir, sem
spretta upp í huga hans, ef þær eru svívirðulausar og
skaðlausar almennings heill.