Skírnir - 01.08.1907, Side 16

208
Stephan Ot. Stephansson.
Hvort varð ekki bragur þér blessunarnyt
í búi er lítil var eigan 1
og br/ndi’ ekki óður þinn unað í strit
og eggjaði ljáinn þínn deigan ?
Og víst mattir andvökur illskárri þú
en aldarhátt svefnpurku-lyndan,
því ekki er glaðvært hjá morrandi múg,
sem mókar sig hugsjóna-blindan.
Og yrði ekki huganum haguriun smár
að heiminum — h'finu sjálfu,
er veitir í sæmdargjöf sextíu ár
að sofa þau út — nær að hálfu?
En hitt var sönn mannraun og nærri því nauð
og nærgöngul öllum sem reyna,
að metast við heiminn um mentunarbrauð,
sér miðlað fá úrkast og steina ;
fá sáðland sér úthlutað óræktar mest
í urð og með jarðvegi grunnum
og sjá sér svo ákveðinn uppskeru brest
í allslok, á hrjóstrum svo þunnum.
Og ætli sú tunga með úrkostinn þann
ei áfrýi vandlætis-dómum,
sem matti það sjálfþægð að syngja við mann,
var samkvæða almennings rómum ;
sem varði um málsnild og ljóð-auð síns lands
í landhelgi ’ins voldugra og stærra,
•og dró að því athygli útsveita manns
•ef annar söng voldugra og hærra.
A horfinni öld þótti harpan sú snjöll
er hirðskáldin strengina knúðu,
sem langspentir náðu um Norðurlönd öll,
frá Niðarós suður um Rúðu.
Vér könnumst við vörumark ómum þeim á
um ofjarla og skattkonga raðir,
•og einkvæður hróður var hátturinn sá,
-en hann var þó Sögunnar faðir.