Skírnir - 01.08.1907, Side 46

238
Hví liefir þú yfirgefið mig ?
miðri. Loft var í framenda kirkjunnar; þar sat söngfólk-
ið og nokkrir karlmenn hinir yngri. Rjáfur kirkjunnar
var dregið í boga og málað blátt. Laglegur kertahjálmur
hékk yfir kórnum framanverðum og á altarið var breitt
rautt klæði með gulum kögri, en yflr því stóð mynd af
Ki’isti á krossinum. — Þórður settist í kórinn að norðan-
verðu og var hann þar einn i þetta sinn. En að sunnan-
verðu í kórnum og gagnvart Þórði sátu sex bændur og
var meðlijálparinn, Þorleifur Jónsson í Gerði, instur. Það
var miðaldra maður, allhár en grannvaxinn, skarpleit,-
ur, svarthærður með svart efrivararskegg, móeygður
og voru augun kvikleg og lágu djúpt. Næst með-
hjálparanum sat Gunnar á Bjargi, stór maður hniginn að
aldri, svartur á hár og skegg, lítið hærður, stórskorinn í
andliti og ófríður, en athyggjusamlegur og alvörumikill.
Þá sat Þórarinn á Mýri, lágur maður, miðaldra, ljóshærð-
ur, rauðskeggjaður, herðimikill og höfuðstór. Hann virt-
ist fylgja ræðunni með athygli, en stundum var setn brygði
fyrir kýmnisbrosi í augunum. Þá sat dökkhærður maður,
roskinn, jarpskeggjaður, grár í vöngutn, grannvaxinn, í
meðallagi hár, með háan hnakka og kúpt enni Hann var
lengstum alvarlegur og athyggjusamlegur á yfirbragð, en
stundum var sem eldur brynni úr augunum, og greip hann þá
oft hendinni eftir vasaklút og snýtti sér. Þetta var Grímur
lireppstjóri á Barði. Næstur honum sat Jón í Mói, roskinn
maður nokkuru eldri, hár og grannvaxinn, dökkhærður og
þungbrýnn. Hann sat álútur, og allur limaburður hans var
slaklegur og þunglyndislegur, en þó var maðurinn skýrlegur
og ekki laus við fyrirlitningarsvip. Hinn sjötti maður á
bekknum var Sigurður bóndi á Hvoli, ungur maður stórvax-
inn, rauðbirkinn, glaðlegur og líkur því að hann þættist fær
í flestan sjó. Fremst í kórnum að sunnanverðu stóð pré-
dikunarstóllinn og í honum presturinn og flutti ræðuna.
Það var lítill maður, miðaldra, greindarlegur, nefstór en
augnasmár, með aíturkembt enni, dökkhærður, rakaður, með
jarpt skegg á efri vör. Hann flutti ræðuna allskörulega,
en þó var svipurinn og látbragðið ódjarflegt og því likt