Skírnir - 01.08.1907, Síða 65

Alexander Petöfi.
257
Til jarðar horfðu’ — á m i g ei horfðu, mær!
Svo mig ei brenni loginn augna skær,
Eu hvaS um þaS, fyrst þú ei vilt mig þýSast,
f>á þjáSu mig og brendu mig sem tíSast.
LabbaSi ég í eldhús inn.
Labbaði ég í eldhús inn,
Engri var eg þó í kl/pu;
Nú, hvað vildi’ eg? annað ei
En aS kveikja í minni pípu.
Mikil ósköp! — eldur brann
■Ofurglatt í pípu minni;
Eg fór inn í eldhús því
Inndæl stúlka var þar inni.
Ung þar stóS hún eldstó viS,
Eldinn glæddi og seið mór bjó hún,
BlíSlát sólum brúna með
Brendi míg, er við mór hló hún.
fSpengiieg var hrund og hyr,
Hana vel við seið má kenna:
Er í pi'pu eldur dó,
í mér hjartað tók að brenna.
S k ý i n.
Ef væri eg fugl, á farleið skýja
Eg fljúga mundi æ og sí;
Ef væri’ eg málari, þá mundi’ eg
Ei mála annað neitt en ský.
Mór hugljúf eru og hjartkær skýin,
Eg hverju heilsa, í nánd sem ber,
Og er þaS svífur sinnar leiðar,
í>á segi’ eg: »Veri GuS mór þór!«
17