Skírnir - 01.04.1908, Qupperneq 6

102
Konráð Grislason.
dags í ársbyrjun 1891. Þjóðarminningin á 100 ára afmæli
hans heiðrar fyrstu 20 árin af starfstíma hans í Höfn.
Vísindastörf hans eftir það eru oss til sæmdar og þjóðlíf
vort hefir stórum auðgast á vaxandi skilningi hins forna
kveðskapar og á það enn betur fyrir sér, auk þess sem
hljómurinn og hreimurinn forni mótar enn svo mikið af
nútíðarskáldskap vorum. Hvorttveggja þetta stendur oss
þó fjær en fagnaðarboðskapur móðurmálsins og þjóðernis-
ins, sem hann flutti á æskuárum.
Xú er hann hafði fylt fertugsaldurinn, voru þeir allir
fallnir frá, er honum stóðu næstir við Fjölni. Hann ein-
angraðist úr hóp landa, Jón Sigurðsson varð sóJin sem
alt líf landa í Höfn snerist um, en þeir Konráð áttu ekki
lund saman. Efnahagurinn var mjög slæmur alllengi og
margt varð honum til armæðu. Gáfurnar voru hinar
sömu, og andi hans leitaði áfram fróunar í islenzkum
fræðum, en nú var hann kominn í fjarska, út úr íslenzku
lofti og lífi. Það var fyrst eftir að Konráð var orðinn
ekkjumaður og Jón Sigurðsson var látinn, um 1880, að
hann kom aftur í hóp landa.
V.
Frægðarljómi postuladómsins stóð þá af Konráði, og
um hann var margfalt skýjasafn af fornum sögnum, rétt
eins og goðasagnir ganga og gerast, en með allri ástúð-
inni og hinni alveg stöku kurteisi var hann í hóp landa
þessi árin svo hátt í hæð, að um verulega kynningu var
eigi að ræða, og fæstir stigu fæti inn fyrir dyr hjá honurn.
Það var sagt um Konráð, að hann hefði á yngri ár-
um verið hrókur alls fagnaðar. Og kætin og glensið gat
enn komið upp í honum á áttræðisaldri, var það helzt er
trygðavinur hans frá æskuárum, Magnús Eiríksson, var
annars vegar. Eitt lítið dæmi þess var það, að Magnús
hafði fengið mjög vinsamlegt bréf frá merkum manni í
Svíþjóð, sem lýstí sig samdóma honum í trúarskoðunum.
Magnúsi þótti lofið gott, sem fleirum, og varð ærið skraf-