Skírnir

Árgangur

Skírnir - 01.04.1908, Blaðsíða 90

Skírnir - 01.04.1908, Blaðsíða 90
186 Ritdómar. rétt Islands sem beztu menn vorir hafa haldih og halda enn fram, að ísland sé rétti samkvætnt fullveðja ríki í konungssambandi við Danmörku. Mælikvarðinn, sem höf. notar í þessu efni, er hinn sami sem hinn frægi ríkisréttarfræðingur Jellinek heldur fram, að fullveðja sé hvert það ríki, sem að eins er samningum bundið. Með ljósum rökum, sem að vísu hafa oft verið sett fram áður, sjnir höf., að •Gamli sáttmáli sé hinn eini bindandi samningur, sem Islendingar hafi gert við erlent vald um samband sitt við það. Og hvernig sem reynt er að þvæla um það, með hverjum hætti sá samningur sé til orðinn, þá virðist þetta ljóst, að hvað sem leið 1 ö g h 1 ý ð n i íslendinga undir lok Ijðveldisins, þá stóðu 1 ö g ljð- veldisins óhögguð, unz önnur komu í staðinn á lögformtegan hátt, og þótt Hákon konungur hinn gamli hefði fengið mikinn hluta goðorðanna í hendur, þá var tandsmönnum það lögfrjálst að neita houum um hollustu, og ekki virðist það hafa nein áhrif á gildi sáttmálans, hvort allir landsmenn gerðu hann í seun eða í mörgu lagi. Aðalatriðið er, að hann væri gerður á formlegan hátt af rétt- um aðilum, og því verður ekki neitað með sanni. Það er því engin furða þótt þessi sáttmáli hafi fyr og síðar verið t'ormælendum danska valdsins þyrnir í augum, og árásirnar á hann hafa snúist að því tvennu, að hártoga hvert orð hans og finna þar annað en orðin hljóða um, og hins vegar að telja mönnum trú um að sá sem treður rétt annars minni máttar uudir fótum, skapi með því njjan rétt og afmái hinn forna. Síðasta dæmi þessa virðast mór ritlingar danska lögfræðingsins í nefudaráliti millilaudanefndarinnar, sem vonandi er að verði svarað &ð maklegleikum og með allri þeirri virðingu fyrir »vísindunum«, sem höf, heimtar og þetta stórmál á skilið. Oft kveður við þann tón, að vór íslendingar séum lögstirfingar og styðjum kröfur vorar meir við fornan lagastaf en við þjóðernis- rótt vorn og aðstöðu alla. Enginn skyldi taka mark á slíkum ákúrum. Að vísu ætti þjóðernisréttur vor einn sér að vera uæg ástæða til þess að vér fengjum viðurkendan þann ríkisrétt, er vér krefjumst, en hinu ber ekki að gleyma, að sú þjóð, sem ætíð hefir -eftir föngum haldið fram rétti sínum og aldrei afsalað sór honum, hún hefir með . því sjnt eitt hið fegursta aðalsmark þjóðernisins, og hins vegar er það kotungshugsunarháttur að biðja um það sem g j ö f, sem maður á að óskertum rétti sínum. Hafi forfeður vorir aldrei afsalað sór ríkisrétti tslands í hendur
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Skírnir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Skírnir
https://timarit.is/publication/59

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.