Skírnir - 01.04.1908, Blaðsíða 10

306
Konráð Gíslason.
væri tíminn sinn að taka miðdegisblund. Þá vatt Konráð
■sér undir hann og hóf hann upp á klofbragði og kastaði
honum yfir í legubekk í stofunni, og var Magnús þó all-
mikill vexti. Konráð var og syndur vel, og hann barg
einu sinni lífi Páls í Bessastaðatjörn.
Allstórlyndur var Konráð og óvæginn. Hann barði,
að sögn Páls, einhverju sinni á einum skólabróður
sínum, og lektor karlinn sagði við hann: »Þú ert fauti,
Konráð«. »Það má nú maður manni segja«, varð piltinum
að orði, en Jón lektor þótti bráður. Konráð varð þykkju-
þungur er aldur færðist yfir hann. »Maður á aldrei að
fyrirgefa neitt«, hefir systurson hans eftir honum. Þeim
huga var stefnt til Guðbrandar Vigfússonar. Osagt skal,
hvort skap hans hefir mýkst síðasta áratuginn, er lífs-
skoðun hans breyttist upp úr láti konunnar, hennar sakn-
aði hann mikið, en þess varð Jón Þorkelsson, nú land-
skjalavörður, var, að Konráð vildi gera honum það sem
allra-áþreifanlegast, með svo alveg stakri elskusemi, að
hann gyldi ekki í einu né neinu Guðbrandar. En Jón
var Guðbrandi mjög nákominn og handgenginn.
Konráð var lengst æfi ekki orðvar maður, og lét alt
fjúka, og meinlegur var hann í kviðlingum og það við vini
sína: »Hið ytra virtist sumum kalt«. — Svo kvað Grímur.
Það eru tvennar sögurnar um það, hvernig Konráð
einangraðist út úr hóp Islendinga. Steingrímur rektor
hefir sagt mér, að hann muni ekki eftir Konráði á íslend-
inga-samkomum þessi 20 ár eða betur, sem hann var í
Höfn, nema í skilnaðarveizlu fyrir Kristjáni Kristjánssyni,
er síðar varð amtmaður. Það mun hafa verið 1854. Það
þótti nýlunda, að Konráð sótti það samsæti — þeir Krist-
ján voru fornvinir. Þá mælir Jón Sigurðsson fyrir minni
Konráðs, vel og vinsamlega sem vænta mátti, en Konráð
þoldi ekki, af því að það var Jón, og greip fram í með
ónotum og stökk á burt. En Bergur heitinn Thorberg
sagði svo frá, að síðast er Konráð hafi setið veizlu með
Islendingum, þá hafi verið mælt fyrir minni hans, og
þegar hann hafi verið nefndur til í ræðunni, þá hafi einn