Skírnir - 01.04.1908, Blaðsíða 45

í páfagarði.
141
Ei afii né fjárhöld, sem færa mest nyt,
En flest sem var úrkast og rúið.
II.
Og íélítill sat hann með ellinnar ok,
I öngum með vonirnar feldar —
Menn reyna það einatt í erindis-lok,
Þá austrið er skýjað, og kveldar.
Hjá hinum var búsafnið hundraða-falt,
En hans hafði af ’onum rakast.
Og það sem að lafði var úrkynjað alt
Og uppdráttarsjúkt, — það var lakast.
Hann fann til, sem allir, sem íhaldi mest
Oegn eðli og grun sínum vinna;
Þeir virða sem fórnir sinn blóra og brest
A blótstalli dygðanna sinna.
Því vönduðum dreng getur dulist, hver leið
Sé dygð sinni færust til enda,
Ef sannfýsi og trúlund við embættis eið
A öfugar göturnar benda.
Því íheldni vönduð er úrkostablind,
Sem aldrei má fyrir því trúa,
Að fremja þá hugprúðu sálgæzlusynd
Af sannleiksást heit sín að rjúfa.
Þó sannindi einföld í samhengi máls
Sé sýnd, á hún ráð það sem styður,
En það er að verja sig viti sín sjálfs
Og vægðarlaust hrópa það niður.
III.
Og bugaður sat hann með ellinnar ok,
,Sá öreign og rústirnar feldar —