Skírnir - 01.04.1908, Blaðsíða 28

124
Marjas.
— Það jafnar sig alt, sagði fóstra mín. Biddu guð
að hjálpa þér til að vera æfinlega góður. Eg ætla að
biðja hann um það líka . . . Góða nótt, Nonni minn.
Hún tók höndunum utan um báðar kinnar mínar og
kysti mig . . . Og eg fann frið ástríkisins vefjast utan um
sál mína.
Fóstra mín lifði mörg ár. eftir þetta. Og einu sinni
áttum við svipað tal saman, þegar er var orðinn fulltíða
maður. Hún var þá vitaskuld ekki dómarinn lengur.
En hún var vinur og ráðgjafi.
Traust mitt á mönnunum var hoi’fið. Og traust mann-
anna á mér var horfið. Og gleðin var horfin úr hugan-
um. Og sál min skalf í næðingnum. Og dimmir og dapr-
ir skuggar sóttu að henni.
Fóstra mín brosti.
Og hún minti mig á söguna, sem eg hefi sagt hér á undan.
— Ertu raunamæddari nú en þú varst þá? spurði hún.
— Eg veit ekki, sagði eg. En eg veit, að nú er eg
ekki lengur barn. Og eg veit, að þetta, sem nú er um
að tefia, er einn af hryllilegustu veruleikum lífsins, og
ekki hégómi, eins og þá.
— Af hverju veiztu það? sagði fóstra mín.
Eg þagði, til þess að átta mig á svarinu.
En eg svaraði aldrei neinu.
Og fóstra min mælti enn fremur:
— Ef við komumst einhvern tímann svo langt að sjá
það, að allar okkar áhyggjur og sorgir og móðganir og
reiði, og alt þetta, sem þjáir þig nú, er ekki annað en
barnslegur hégómi, ekki annað en skuggar af hrófatildri
heimskunnar — skuggar, setn verða að engu, þegar hrófa-
tildrið hrynur — þá sjáutn við líka, að við höfum verið
börn — alveg eins og þú sér nú, að þú varst barn, þegar
marjasinn olli öldugangi í sál þinni.
— En ef við komumst aldrei svo langt? sagði eg.
— Þá er það af því, að við sloknutn út af. Og þá
er a 11 hégómi, sagði fóstra mín.
Einar Hjörleifsson,