Skírnir - 01.04.1908, Síða 12

108
Konráð Gíslason.
margbreytinn«. — Þarna var Konráð kominn, og líklega
gerði hann sér upp myrkfælnina til að ná aftur sáttum
við vin sinn. Þá kvað hann erindið:
Alt var kyrt og alt var hljótt,
en eitthvað heyrði eg tísta ótt
i húsi því.
Mér í burtu flýtti eg fljótt,
því fara vildi eg ekki um nótt
í klamarí.
Konráð háttaði síðan hjá Jónasi. Svona segir Páll frá
þessu og er það nokkuð á annan veg en sagt er frá í
Sunnanfara I, 2. Og saga Páls kemur betur heim við
niðurlagsorðið.
Erindið er allgott dæmi kveðskaparins hjá Konráði.
En ærslin voru tíðast um of, og sáralitið er hafandi yfir.
Skrítið, að Konráði virtist vera hugarhaldið um það allra-
síðustu árin, að erindin sín gömlu geymdust, hann kendi
þau bæði Indriða og dr. Jóni. Honum var orðin svo eigin-
leg handrita-varðveizlan.
Gáskinn gat komið upp í hinum þungbúna alvöru-
manni. Þegar hann fekk leiðarstjörnu-heiðursmerkið
sænska, hampaði hann málminum framan í gest sinn og
sagði: »Einhvern tíma hefði maður reynt að koma þessu
i peninga, Guðmundur!«
Annar maður en Indriði, sem mest hafði persónuleg
kynni af Konráði síðustu árin, var Guðmundur Þorláksson
málfræðingur. Hann naut námsins — og Skagaf'jarðar.
Þorbjörg á Hólum, ekkja síra Benedikts og dóttir sira
Jóns Konráðssonar á Mælifelli bað Guðmund að bera
»Konráði litla« kveðju. Hann var þá reyndar meira en
hálfsjötugur, en hún var enn þá í huganum prófastsdótt-
irin með námssveininn fyrir framan sig. Þar, á Mælifelli,
steig Konráð fyrstu sporin á mentabrautinni, og mintist
hann þess með hlýjum huga.
Geta má þess, þótt ofursmátt sé, en mannlýsing er í þvír
að lengi vel þéraði Konráð systurson sinn. Hitt var ekki