Skírnir - 01.04.1908, Qupperneq 16

11-'
Marjas
eg hafði hefnt rnín á henni með því að ná í herðarblað-
ið og ausið öskunni yfir hana.
Grrímur var maðurinn, sem hafði sagt mér mest af
kostum Möngu. Eg gat ekki betur fundið, en að honum
þætti gaman að vera að tala um hana við mig. Það þótti
mér undarlegt. En undarlegra samt það, að eg sá hann
einu sinni kyssa hana úti í fjárhúsi. En undarlegast af
öllu, að Manga var góð við mig heilan dag á eftir, og gaf
mér svartan þráðarlegg, sem hún sagði að héti Brúnn og
væri allra reiðskjóta beztur þar nærlendis, ef eg héldi
honum í greipinni milli vísifingurs og löngutangar og hlypi
evo hart sem eg kæmist. Eg fann, að það var satt. En
sambúðin við Möngu komst bráðlega í samt lag aftur.
Eg gaf henni hönd mína upp á að þegja. Og eg efndi
það. Eg vissi, að ryfi eg jafn-hátíðlegt loforð, færi eg illa
eftir dauðaun. En eg varð henni svo reiður daginn eftir,
að eg gat ekki litið gæðinginn hennar réttu auga og drekti
honum í ánni fyrir neðan túnið.
Grímur talaði við mig um margt annnað skemtilegra
en Möngu. Hann sagði mér frá útilegumönnunum, sem
bygðu dali uppi í jöklunum. Þar festi aldrei snjó. Þar
væru allar skepnur miklu vænni en í sveitunum. Og þar
væru mennirnir miklu sterkari. Eg spurði, hvort þessir
menn væru þar enn. Grímur sagði, að mönnum kæmi
ekki saman um það. Eg spurði, hvað hann héldi um það.
Hann sagðist halda, að þeir væru til enn. Þá varð eg
sannfærður um, að þeir væru til. Og eg afréð tafarlaust
að fara með flokk vaskra manna að leita að þeim, þegar
eg væri orðinn stór.
Hann sagði mér frá tröllum. Þau hefðust við í fjöll-
um, í hellum og skútum. Þau væru margar mannhæðir.
Þau væru afskaplega ljót. Nefin á þeim væru eins og
ólögulegustu kartöfiur. Þau ætu menn. Eg spurði, hvort
þau væru til enn. Hann hélt ekki. Það þótti mér mikið
miður. Eg gat þá ekki unnið á þeim, þegar eg var orð-
inn stór.