Ný sumargjöf - 01.01.1860, Síða 50

50
BRÚÐ ARDR AU GURINN.
.A. J>jóöverjalandi er það hðrað, er Frekavángur heitir,
skógi vaxið og fjöllótt, og frítt land. |>ar stóð endur
fyrir laungu höll á einum fjallstindi, eigi lángt þaðan
er Main og Rín renna saman; þá höll átti sá herra,
er kallaður var barún af Láðborg. Nú er þessi höll
í eyði og eigi nema rúst ein; beikitrð og dimmlaufguð
fura þekja tóptirnar með greinum sínum, og ekkert nær
upp yfir skóginn nema varðturninn, hann stendur enn,
þótt hrörlegur sð, og lítur út yfir landið.
Barúninn var af miklum ættum, en eigi hafði
hann erft annað af eignum forfeðra sinna, en þessa
höll, því allt hitt hafði smátt og smátt gengið af þeim;
en samt sem áður þóttist hann mikill af hvorutveggju,
af ættboganum og af eigninni, og lðt hann sðr annt
um að halda við ættartigninni svo sem auðið var, og
hðlt sig svo stórmannlega sem hann gat, svo menn
skyldu eigi gleyma því, hverr hann væri. Riddararnir
voru raunar hættir að elta grátt silfur, þegar þessi
saga gerðist, og hýrðust eigi lengur í fjallaborgunum,
sem bygðar voru eins og fálkahreiður í hengiflugum;
heldur höfðu þeir reist ser „bygðir og bú í blómgvuðu
dalanna skauti“, og „undu þar glaðir við sitt“. En
barúninn helt sínum sið; hann bjó alltaf í gömlu
fjallaborginni, og víggirti sig á móti stríði og styrjöld,
sem fyrir laungu var um garð gengin; var hann alltaf
fullur af hatri til nágranna sinna, af því þeir höfðu