Ný sumargjöf - 01.01.1860, Blaðsíða 60

60
h&ngu myndir gjörvalls ættbogans á veggjunum allt f
kríng og ygldu sig undir bláum stálbúfuin og björtum
hjálmum. j>ar h&ngu og sigurinerki og alls konar óvina
auöur, er forfeður barúnsins höfðu náð fyrir laungu:
höggnar brynjur og brotnar burtstengur, rifnir herfánar
og skerðir skildir. j>ar voru og hengdir upp margir
þeir hlutir, er vottuðu það, að eigi var ættboginn síður
skipaður frægum veiðiinönnum en góðum ridduruin:
þar voru varga-gin og galtartennur, hjartarhorn og
bjarnarhrammar, bogar og örvamælar; og enn voru þar
alls konar vopn og herklæði. í hvert eitt sinn er
barúninn sá þessa salarprýði, þá barðist lians hugprúða
hjarta svo, að bríngan mundi sprúngið hafa, ef eigi
hefði vel verið uin búið; en barúninn var sterkbygður og
þoldi þann hjartslátt; þá ýngdust upp í huga hans öll
ættbogans stríð og forn fjandskapur; sál barúnsins svall
og þrútnaði af vígum og villudýrum, því hann vissi
vel, að hann var hinn seinasti afspríngur þessarar ætt-
ar og fal í sðr einum alla hennar fornaldar frægð
og ljósan Ijóma.
Leiddi barúninn riddarann þar til sætis, og hófst
nú gleði með þeim er seztir voru. En riddarinn gaf
sig lítið að því; hann þagði og neytti varla neins;
gáði hann einkis nema að horfa á brúðurina. Við og
við hvíslaði hann einhverju að henni, sem enginn
heyrði nema hún ein; enda eru og kvennmanns eyru
viðkvæm fyrir ástar orðum, þótt eigi sð hátt kölluð.
Gaman mun meyjunni hafa þótt að, því hún sinnti
engu nema að hlusta á riddarann; er mönnum það
jafn lítt kunnugt, er þeirra fór á milli, sem það er