Ný sumargjöf - 01.01.1860, Blaðsíða 66

66
Frændkonurnar voru vanar því, aö vitja ineyjar-
innar á degi hverjum viö og við. En einhvern dag,
er þær komu í herbergið, var úngfrúin horfin. Her-
bergið var tómt; enginn hafði legið í rúminu um
nóttina; glugginn var opinn. Var frændkonan nú laus
við þagnarheitið, er hún hafði gefið meyjunni; hún óð
grenjandi um alla höllina og hölt við æði; kvað hún
meyna vera komna í trölla hendur eður drauga. Var
þessu trúað, með því líka tveir skutilsveinar kváðust
hafa heyrt hófaglym um nóttina, eins og hart hefði
verið riðið á steingólfunum hallargarðsins; kom öllum
saman um að þetta mundi hafa verið draugurinn, og
hefði hann numið meyjuna á brottu. Var barúninn
aumlega staddur, og kom engu orði upp fyrir harmi;
en eigi hfelt hann kyrru fyrir; lðt hann alla hervæðast.
sem vetlíngi gátu valdið; voru þar teknar fram riðg-
aðar brynjur og skörðóttir brandar, oddbrotin spjót
og höggnir skildir, og bjóst nú hvorr sem betur gat
til að leita meyjarinnar. Var þetta hin fyrsta herferð.
er barúninn hafði fyrir höndum átt á æfi sinni, enda
var eigi smátt fyrir stafni, þarsem herja átti á óvættir
annars heims og beita líkamlegum vopnum móti and-
legu ofurefli illra fjanda. Herklæddist barúninn nú
skjótlega og varð sem úngur í annað sinn; hann fór
í þrefalda hríngabrynju, er honum var hæfileg; hjálm
setti hann á höfuð sðr og spennti svo fast að þrútnuðu
kinnarnar; þá spennti hann gullna riddaraspora á hinar
fimu fætur, og glömruðu stálgaddarnir, er hann stð
niður; sverð tók hann f hönd sðr, það var ákaflega
mikið og riðfrakki að sjá; hann sló sveröinu niður