Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 5

85
þessu leyti, þegar elli og eldhúsreykur eru búin að jafna um þær
fram á sjötugsaldur.
En þær veröa aldrei eins og hún í vextinum.
Eg man sérstaklega eftir mjöðmunum á ömmu, hve miklar
þær voru; enda var mjaðmagrindin búin að varðveita II börn og
voru 4 þeirra tvíburar.
Amma gekk á engið, þó hún væri komin að falli, þegar hög-
um hennar var þannig háttað um heyskapartímann. Stundum bar
hún yngsta ungann á engið. Reyndar var engið stutt frá bænum
og þurt. En engin skemtiganga hefir sú för verið, að afloknum
búverkum. Rá knýtti hún sjali undir höndina annars vegar, en yfir
öxlina hinum megin, og lét svo barnið koma í fatlann.
Pað var því engin furða, þó amma yrði mikil um mjaðmirnar.
Hún hefði eigi getað risað undir byrðum sínum að öðrum kosti.
Mér er einnig minnisstætt, hve framsett hún var á gamals
aldri, og var hún þó hvorki meinlætafull né holdug. Ég man að
pilsið var hafið upp að framan, en haldið lá laust á framsetunni
og var lyklakippan hengd á haldið vinstra megin út undir mjaðm-
arspaðanum. — Amma hafði vagí á hægra auga.
Hún þótti vinnuhörð. En þó gekk hún fram fyrir vinnukon-
urnar, sem hjá henni voru, í hverri kvennraun, sem fyrir kom.
Líklega þætti búkonunum, sem nú eru, að sú kona færi ekki
drjúglega með föng sín, sem skamtaði karlmanninum hangikets-
langlegg, hálfan magál og bringukoll, auk annars fagnaðar í mat
og drykk, eins og amma gerði á hátíðum og tyllidögum.
En vinnumennirnir, sem amma þroskaði, höfðu svo mikla
krafta í kjúkum, að þeir hefðu getað kyrkt þá menn í greip sinni,
sem kaffikonurnar eru nú að reisa á legginn.
Eg man fyrst eftir afa og ömmu að kvöldi dags og voru þau
þá háttuð. Yfir rúmi þeirra var tveggja rúðna gluggi, sem hall-
aðist eftir þekjunni. Sparlak var fyrir rúminu, sem hékk á hval-
beinstölum, sem smeygt var á snæri upp undir rúmslánni. Framan
við rúmið voru lausar fjalir í gólfinu, sem létu undan og sporð-
reistust, þegar stigið var á þær.
Pau voru ekki búin að draga rúmtjaldið fyrir rekkjuna og gekk
ég þangað yfir þvert gólf frá vöggu minni, sem ég stóð við og