Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 18

98
Hrifnir vér horfum, —
hann er það sjálfur! —
Heill þér hinn frægasti
foringi vor!
Sannlega sjón þín,
svipur og gervi
minnir á menning,
manndóm og þor.
Ver nú á verði,
vinur og bróðir!
horf út á hafið
haukfránni sjón;
seið oss af sævi
sæmdir og gróða;
al upp til frelsis
Austurlands frón!
Hvert sinn er hraustum
hugur vill bugast,
biðji þinn svipur
sífelt sér hljóðs.
Lifendum ljóði
letur á grjóti
sæmdir og sóma,
sigur alls góðs!
V. G.
Eftirmæli.
I. EFTIR UNGAN MANN.
I grátmyrkri liggur vort framtíðar frón
með fjöllin sín iðgrænu, háu,
og starfandi fossa og hagvirkan hug
og heiðarnar skógvöxnu, bláu.
Og sorglyndis-blikan er svört eins og bjarg,
er særinn í skammdegi vætir,
því annar hver maður, sem leggur sér leið
að landinu — Dauðanum mætir.
Eg veit það, að kraftur í kotinu býr,
sem kreppir sig, mókir og sefur,
að fátæktin gerir sig þvergötu-Pránd.
sem þrælkar hann, lamar og tefur;
en þegar hann rumskast: á landflótta leið
er lagt út í vestrænan bláma
— frá örníddu landi og ónumdum sæ,
sem erlendum víking’ er náma.