Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 72

152
Löngun stúrin líður önn;
Ijúfum dúrum hallar.
Rjúpan lúrir lögð í fönn,
læst í búri mjallar.
Bárugangur bítur stein,
bjargatanga mótar.
Sýldum drang og svalri hlein
sær í fangi rótar.
Norðri andar kalt í kvöld,
kosti stranda grennir.
En fyrir handan vetrar völd
vorsól gandi rennir.
Skemdir gjólu bætir bezt
blær, er rólar suður,
þegar að stóli þorra sezt
þýður sólmánuður.
Roðna hnjótar, blána börð,
bleytur móta vegi;
belja fljót, en blómguð jörð
brosir móti degi.
Hreytinn hvarmur hefur brá,
er Harpa barminn sýnir.
Ut í bjarmann eigra þá
allir harmar mínir.
Lopnir fingur færa sig
af fölskvabingnum inni.
Eg skal hringa og hjúfra mig,
Harpa, að bringu þinni.
Kuldaþjóstinn keyri eg braut
— kólguróstur linna —
munargjóst og meginþraut
milli brjósta þinna.
Gubmundur Friðjónsson.
Latínunámið.
(Eftir prófessor R. B. Andersoti)
Við höfum nógu lengi þjáðst undir hinu þunga oki Rómverja, sem
legið hefir á hálsi vorum í ýmsum myndum. f>að má skoða sem fjötra,
smíðaða af hinum rómversku keisurum, sem bagla í höndum hinna
rómversku páfa, sem vendi í höndum rómverskra skólameistara. Gotar
slitu fjötra hinna rómversku keisara, Lúter og Þjóðverjar brutu bagla
hinna rómversku páfa, en allar hinar tevtónsku þjóðir hafa í mestu
undirgefni kyst á vönd hins rómverska skólameistara, þótt einmitt hann
væri hættulegastur allra þessara þriggja: banvænt spjót hulið í höndum
flugumanns að launvígi.
■ Rómverjar voru ræningjaþjóð, bæði að því er snertir stjórnarfar
þeirra og bókmentir. Já, meira að segja sjálfir hinir rómversku rithöf-
undar segja okkur, að hinn guðdómlegi höfundur borgarinnar, Rómúlus,
hafi verið rænmgjaforingi; að herguðinn Mars hafi verið faðir hans, og
að vargynja (= rángirni), stigin niður af fjöllunum til að svala þorsta
sínum, hafi runnið á hljóð barnsins og fóstrað hann undir fíkjutré,