Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 63

43
Dansinn og dauðinn.
»Hvernig er veðrið?« spurði Anna á Bakka einn sunnudags-
morgun rétt fyrir þorrann, um leið og hún reis upp í rúmi sínu.
sfað er norðanhríðarveður«, svaraði Rósa systir hennar ólundar-
lega. Hún var nýkomin á fætur og hafði litið snöggvast út úr
bæjardyrunum.
»Er hann svo vondur, að við getum ekki farið til kirkju?«
spurði Anna aftur.
»Eg veit það ekki«, svaraði Rósa. »Raunar er nú ratandi, en
það er harðneskjuveður«.
»Hvað gerir það til, ef við getum ratað«, sagði Anna, og
þreifaði undir koddann eftir nærpilsinu sínu.
»Pað er ekki víst, að við fáum að fara«, sagði Rósa.
»Ójú«, sagði Anna. »Mamma skiftir sér ekki aí því, en pabbi
verður í húsunum, og veit ekkert af því«.
»Máske það komi heldur ekkert fólk til kirkjunnar, svo að
ekki verði messað«, sagði Rósa.
»Já, en það átti að halda söngæfingu í kvöld«, svaraði Anna,
»og ég er viss um, að stúlkurnar af næstu bæjunum koma. fað
verður auðvitað dansað, svo við verðum fyrir alla muni að fara«.
»Eruð þið að hugsa um að fara til kirkju í dag?« spurði Sigur-
laug, móðir þeirra systra. Hún kom inn í þessu bili, og hafði
heyrt seinustu orðin.
»Ójá, hálft í hvoru«, sagði Anna.
»Viljið þið nú vera að því, hróin mín?« sagði Sigurlaug.
»Veðrið er svo vont núna, og þið fóruð til kirkju á sunnudaginn
var, svo þið gætuð nú komizt af með að heyra lesturinn heima í
þetta skifti«.
»Já. Við kunnum hann nú«, svaraði Anna, »og svo langaði
okkur til að vera á söngæfingunni í kvöld«.
»Jæja, hróin mín«, sagði Sigurlaug. »Veðrið er nú heldur að
skána, og það er ekki víst, að það verði mikil hríð í dag. En þú
verður þá að fara að komast á fætur, Anna. Það er orðið svo
framorðið«.
»Sérðu það ekki, mamma, að ég er að klæða mig«, sagði
Anna, og stóð á fætur í rúminu. »Við náum að minsta kosti í
seinni blessunina«.