Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 19

99
Og heill sé því hverjum, sem hugsar um þig
og hlúir þér, aðþrengda móðir,
og þeim manni gef ég minn hlýjasta hug,
því hann er minn andlegi bróðir.
Og andi minn fylgir, fer með þér eins,
þó fallirðu og gangirðu á hnjánum
og loks, þegar höfuð þitt hnígur í mold,
er hugur minn yfir þér dánum.
Já, heill sé þér, vinur, þú hugsaðir um
og hlúðir að fátækri móður.
Og frá oklcur ber ég þér fálitan krans
sem framliðnum, ástkærum bróður.
Eg veit þó hann fölnar og fúnar í jörð,
er framtíðin merki sitt hefur
með suðræna hlýju og bláskúra blik,
sem blómklæði jörðinni gefur.
Eg ræð ekki við það, að sjón mín er seidd
sveit minna örendu vina,
og yfir því lögmáli ber mér á brjóst:
að blómhnappur hver verður sina.
Já, svona eru kjörin þín, Fjallkona fríð
með faldinn við blástirnda heiði,
að þeir, sem að elska þig, oftast nær fá
í endurgjald —• nábjörg og leiði.
Og enn gekk það svona, að fífillinn féll,
sem fósturjörð minni var krýndur,
og síðla mér gengur sá harmur úr hug
að hann er úr brekkuni tíndur.
En hins er að vænta, þó haustlegt sé nú,
að hlýni þó síðar og vori:
að brumknappur fæðist á bláklukku gröf
og blómstöng í sóleyjar spori.
7