Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 36

»Einn sit ég nú um nótt«, sumstaoar ljómandi fallegt og yndislegt og
um leið ljóst, en sumstaðar allóljóst.
hærra en svo, að allir geti fylgt sér:
Þú sem að leggur leið
lágan um jarðar stig,
lukt eru ljósin heið,
láttu’ ekki trufla þig.
En Gröndal þykist og þar fara
Aldrei þú fylgt mér fær
ferlegan hugar veg,
þangað sem höllin hlær
heiðrík og voðaleg.
En ég efa, að margir geti skilið, hvað Gröndal meinar með hinum
dýrðlegu sjónum, er hann lýsir, í næstu vísum. Má nefna til dæmis:
Svanhvítan sé ég stól
svífandi skýjum á,
nástrandar nærri sól
niflheimi liðinn frá.
Óttaleg ormaþröng
umgirðir styrkan fót
heiðrík um himins göng,
hljómar við lífsins rót.
Þegar svo skáldið er orðið
það nýjan söng:
Annað ég opna hlið
álfheima salnum á,
þreytt á þessum bragarhætti, hefur
betra þar sælu-svið
sólgeisla blundar hjá.
Því upp af svölum austursal
með undurljóma röðull stígur,
og bak við fjalla dimman dal
af dökkum himni máni sígur,
og stjarnan fríða fölnar og deyr,
og fegurðin hverfur og sést ei meir.
Og nú er haldið áfram. Skáldið minnist látinna vina, og byijar með
því þulu, alveg botnlausa og vitlausa, t. d.:
og upp yfir þessu
er ógnar fen
með jólakropps-messsu
frá Jakobsen;
o. s. frv.; eða:
Allons, enfants de la patrie
í þessu stóra generalfríi —
upp nú föðurlandsbörnin
mundi séra Arni segja,
og síðan deyja,
og skárri’ er það kaffikvörnin!
eða: Gamlir graðir pípuleggir
gamla lektor hjá
og átján hundruð andarsteggir
Ástralíu frá
sitja þar með danska durga
Dorphs á Yirgil saman urga;
o. s. frv. og annað enn vitlausara, ef hægt væri.
Svo koma nokkrar þunglyndisríkar, en fagrar visur. Skáldinu er
gramt í geði. Ekkert verður honum að gagni, hvernig sem hann syngur
og minnist liðinna daga. Og nú finnur skáldið ráð til að bjarga sér
úr vandræðunum: