Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 71

Pær litu þegjandi hvor upp á aðra, og hendurnar á þeim féllu
afllausar niður með síðunum. í*ær þektu dauða manninn. það
var faðir þeirra.
Já. Faðir þeirra hafði farið af stað um kvöldið í hríðinni að
leita að dætrum sínum. Móðir þeirra hafði orðið svo hrædd um
þær, því hún hafði beðið þær að lcoma ekki mjög seint heim, og
búist því við, að þær mundu hafa verið komnar af stað, þegar hríðin
skall á. Pau hjónin höfðu verið ein heima um daginn, svo faðir
þeirra hafði orðið að fara einn út í hríðina, en vilst eflaust, og
fundið ekki bæinn aftur. Hann hafði svo látið fyrir berast á
Sæunnarholtinu, og andast þar um nóttina.
Ekkjan tók grátþrúngin á móti systrunum. Hún hafði vakað
alla nóttina, og beðið grátandi fyrir dætrum sínum, sem gengu í
guðs hús, til að fræðast og bæta ráð sitt, og fyrir manni sínum,
sem gekk í dauðann fyrir þær, meðan þær voru að — dansa.
H. G.
Hringhenda.
Altaf galar ofsahríð
yfir bala og hnjótum.
Öll er falin fjallsins hlíð
fram að dalamótum.
Bylgjan syngur; háreist hrönn
hrín á þingi vinda.
Kyljan dyngir fyllu af fönn
framan í bringu rinda.
Ægishallar út í brún
oftast valla rofar.
Flóka mjallar hærir hún
hnjúkum fjalla ofar.
Strokur gráar húsin hrjá,
hrímga skjái sparka;
ýlustráin hljóða há,
hringi á snjáinn marka.
Nepjan þiljar iðu og ál.
Yfir hyljum grænum
sópa kyljur svellin hál;
svifta byljir snænum.
Dauðinn hóar hátt við sjó,
hleypur flóann kringum;
lætin óa út’ í mó
öllum snjótitlingum.