Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 6

86
og hélt mér í af gömlum og ungum vana. Ég var nýlega farinn
að ganga einn saman og hjálparlaus, klæddur rauðri blússu og
vaggaði mikinn á bognum beinkramar-fótum. Éá var nýlega búið
að byggja mér út úr ruggu minni; því að annar ennþá yngri kjúk-
lingur þurfti endilega að fá kotið til íbúðar.
Amma var kvöldsvæfari en afi og var hún búin að hreiðra
sig niður undir yfirsængina, þegar ég kom, og virtist vera sofnuð.
Afi lá á bakinu og sá í bert hóstið og viðbeinin. Hann var
að lesa kvöldbænirnar og var í miðri bæn, þegar ég kom að rúm-
inu. Hanti hætti lestrinum, þegar ég tók mér í rúmbríkina, rétti
allsnakinn handlegginn út undan fötunum og klappaði mér á
kollinn.
»Blessaður litli stúfurinn,« sagði afi. »Blessaður stúfurinn, gló-
kollur, boginfótur kominn til afa síns.«
Höndin, sem kom undan rúmfötunum, var stór og hörð viö-
komu og svo krept, að lófinn komst ekki að hvirflinum. Hand-
leggurinn var sinaber og æðarnar lágu augljósar utan á hotium,
og blámaði fyrir þeim framan af fingrunum og upp að öxlum.
Hann hafði röndótta skotthúfu á höfði, sem var sköllótt aftur
á hvirfil, en ullhvítt hárstrý tók niður undan húfunni og lafði ofan
á hálsinn.
Afi minn var langleitur og stórskorinn, nefið stórt og kjálk-
arnir mildir. Éeir höfðu margan harðfiskinn tuggið um dagana og
kjötþjóttur óteljandi.
Éegar hann hafði klappað mér nokkrum sinnum á kollinn,
seildist hann upp fyrir ömmu og niður undir sængurhornið, höfða-
lagsmegin, og dró þar upp sykurmola, sem hann stakk upp í mig.
Nú var amma risin upp við olnboga og sagöi: Hvað seg-
irðu nú?
Éá rétti ég fram munninn, en afi teygði sig á móti og lagði
til brestinn í kossinn; því að þá list kunni ég ekki í þann tíma.
Hins vegar þótti mér kossinn vondur. Varir afa voru alsettar
skeggbroddum, sem stungu mig sárt. Hann rakaði sig aldrei, en
klipti sig stundum með skærum.
Afi tók til bænarinnar aftur, þar sem hann hafði hætt við
hana, þegar ég sneri frá rúminu, las »Faðir vor« í hálfum hljóð-
um, signdi sig og dró síðan rúmtjaldið fyrir.
Éau signdu sig jafnan, þegar þau neyttu einhvers matarkyns,
en ekki höfðu þau fyrir því, þegar um svaladrykk eða kaffi var að