Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 20

IOO
II. FRÆNKA MÍN.
Að kvöldroðagullinu hugur minn hné
til haustnátta þessara daga,
og erfiði ströngu, er ársólin reis;
— í orlof ég fer nú til Braga.
En þess vegna hugur minn færist á flug,
að fótum þó kreptur sé skórinn,
að mér þykir frænka mín lágt vera leidd
í landinu utan við kórinn.
Mig skortir ei vilja, en get ekki gert
á gröf þinni minningar-prýði;
en leiði þitt gæti ég hækkað um hnaus
og hlúð þar að grasrót og víði.
Og til þín ég hvarfla nú svefnflótta sjón
um svartnættið andvöku-hljóða,
og set niður þunnskipað ljóðstafa-lim
um leiðið þitt, frænka mín góða.
Eg kyntist þér aðeins á flugi og ferð
— á flótta, sem óraveg treindist.
Hvert orð þitt var tvíeggjað, sárgjöfult sverð,
en sólskin í huganum leyndist.
I brám þínum virtist mér hretský og húm
og haglél í sjáaldurs-baugum;
en innar og dýpra var tálleysu trú
og trygglyndis-dýrmæti’ í augum.
Hve undarlegt sambland af örlyndishríð
og eldi frá brúnum og hvarmi,
en hins vegar gjöful, en getulaus hönd
og góðvilja-ylur og bjarmi.
Pú vantreystir öllum, en vildir þó gott.
Sém veðurnæm gnípa í frera,
er sólskin og stormvinda seiðir að brún,
mér sýndist þú, frænka mín, vera.
Við sjón minni blasir þín síðdegis-för
í sólgeislaskortinum forðum
á mannraunalandi í moldviðrisbygð,
við mætttumst og skiftum þar orðum.
/