Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 61

IX. TIL VONARINNAR.
Litla vonin ljúf og góð,
lífs míns huldi kraftur!
Gröf við þína’ eg grátin stóð,
en guð þig vakti’ upp aftur.
Vélin hugar stirðnuð stóð,
stanzaði innri kraftur,
sálar minnar misti’ eg hljóð,
með þau komstu aftur.
Enn þú lifir, elskan góð,
andar frá þér kraftur.
Kom þú hér, mitt hjartablóð
helgað skal þér aftur.
Ó, nú finn ég ólga blóð,
innra lifnar kraftur:
Gleði’ og vonar hörpuhljóð
hug minn fylla aftur.
X. HVAÐ MIG LANGAR.
Hugur minn þarf án sinnu sinna
sinni vinnu, sem deyðir andann.
Líf þar inni er minna og minna,
minna finn ég það dregur andann.
Andann svangan ég sit og kúga,
sólargangurinn úti lækkar,
hvað mig langar að fljúga, fljúga,
fljúga þangað, sem hugsjón stækkar.
XI. ELDUR OG ÍS.
Pó að hálum hylji ís
harkan ál og voga,
inn í sálu ekki frýs,
ef að bál þar loga.
Kalt er veldi veraldar,
vantar feld, er hlífi.
Hugur eldlaus ekki var,
af því held ég lífi.
Ef ei nærist innra bál,
auðn þar væri’ og dauði.
Eg þarf læra’ að loka sál,
leyna kærum auði.
Auga margt og öfund sér
að eins svartan skuggann,
hversu bjart sem innra er,
opni’ eg hjartans gluggann.