Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 45

125
það ekki verið sama orðið? Eins efast ég um að það sé rétt, að
úlflibur sé rangt fyrir úln-libur. Framburðurinn er úlli?)ur\ væri orðið
öln- fyrri liðurinn, því er það þá ekki orðið að ol- eins og í olbogi?
Hvað er á móti því að úlflibur sé rétt? Ég get talið sumt fleira af
þessu tægi. Éað hefir áður verið bent á, að filungur, hangur er rangt. —
Ymsar afleiðslur eru rangar, t. d. frygb, af lat. fructus.
Éetta, er hér hefir verið talið, kemur eiginlega lítið við aðaltilgangi
kversins. Og höf. hefði getað komist hjá því flestu, ef hann hefði
gætt þess, að greina orðmyndir, gamlar og góðar, frá réttritun. Éað er
kostur við kverið, að rangar orðstafanir eru settar á sinn stað og vísað
til hins réttstafaða orðs, og það er kostur, að t. d. viðtengingarmyndir
(flyti, flygi osfrv.) finnast á sínum stað í stafrófsröðinni. — Hins vegar
get ég ekki séð, hver þörf var á að taka upp orð sem farfi, lautinant,
í stað þess að brennimerkja (krossa) þau og vísa til íslenzku orðanna.
Finnur Jónsson.
FYRSTA BÓK MOSE (GENESIS) í nýrri þýðingu eftir frumtext-
anum. Rvík 1859.
MARKUSAR GUÐSPJALL í nýrri þýðingu eftir frumtextanum.
Rvík 1900.
Báðar þýðingar þessar eru gefnar út af »Hinu islenzka Biblíu-
félagi«.
Árið 1887 gjörði Biblíufélagið þá ákvörðun, að »hefja endurskoðun
Biblíunnar, svo fliótt sem því yrði við komið«. En félagið gat eigi
byijað á endurskoðun þessari fyr en 1897. Þá var tekið til starfa.
Nefnd var sett. Undir umsjón hennar fer endurskoðunin fram. í
nefndinni tóku sæti Hallgrímur biskup Sveinsson, Þórhallur lektor Bjarnar-
son og Steingrímur yfirkennari Thorsteinsson. Nefnd þessi er mjög vel
og viturlega valin. Það er eigi hægt að skipa hana færari mönnum,
eftir því mannvali, er kostur var á. Auðvitað tekur allangan tíma að
endurskoða alla ritninguna. En óskandi væri, að verkinu yrði hraðað
eins mikið og auðið er.
Við endurskoðunina »er frumtextinn hvervetna lagður til grund-
vallar, og sérhvað það leiðrétt, er rangt reynist, ónákvæmt eða óheppi-
lega orðað í núverandi þýðingu«. . . »Leitast er við að láta þýðinguna
fara svo nærri orðum frumtextans, sem eðli íslenzkunnar leyfir«. þetta
er meginregla endurskoðunarnefndarinnar.
Fyrsta bók Móse og Markúsar guðspjall eru fyrstu bækur ritningar-
innar, er birtast í þessari endurskoðuðu, íslenzku þýðingu. Á þessum
bókurn sést, að þýðendurnir hafa hliðsjón af »hinni einkar nákvæmu
og vönduðu ensku, endurskoðuðu þýðingu frá 1885«. Það er viturlega
gjört. Þýðing sú er ágætur leiðarvísir.
Um þýðinguna sjálfa er komizt þannig að orði í »formálanum«
fyrir fyrstu bók Móse: »Mesta áherzlu höfum vér lagt á það, að þýð-
ingin sé nákvæm og trú, þannig að orð svari orði og málsgrein máls-
grein í frumtexta og þýðingu, að því leyti sem unt er, og eigi sett það
fyrir oss, þótt þýðingin fyrir þá sök víða kunni að þykja miður íslenzku-
leg«. í þessum orðum er bent á kost og galla þýðingarinnar.
1. Kostur þýðingarinnar er nákvæmni. Orð svarar orði og máls-