Eimreiðin - 01.01.1902, Qupperneq 27

2 7
fyrst og fremst í gegnutn skólann og síðan að taka mér það fyrir
mark og mið í lífinu, að gera hjörtun glöð.« Honum fór nú að
ganga betur á skólanum og lauk prófi eftir hæfilegan tíma með
góðum vitnisburði.
Að afloknu prófi fór hann að fást við barnakenslu, en kensla
hans var með nokkuð undarlegum hætti, að því er mönnum fanst.
Hann hafði samhliða Grúndtvíg — og án þess að þekkja nokkuð
til hans eða þeirra nýmæla, er hann fór með, — komist að sömu
niðurstöðu og hann um utanaðnámið í barnaskólunum. Hann tók
því af sjálfsdáðum upp þá aðferð, sem Grúndtvíg hafði bent á,
og lét munnlega frásögn koma í staðinn fyrir bóklesturinn. En nú
var eftir að vita, hvort þessi fræðsla sæti fast í börnunum, þegar
til fermingar og prófs kæmi. Eftir nokkurn tíma prófaði hanti
börnin og varð sú reyndin á, að þau gátu skýrt og ljóslega gert
grein fyrir því, sem hann hafði sagt þeim, og fanst honum kenslan
ganga miklu betur eftir en áður. Til merkis um hve vel honum
tókst að vekja athygli barnanna og námfýsi, skal þess getið, að hann
kom einu sinni að einum af drengjunum, þar sem hann stóð undir tré
niðri í garðinum, horfði upp í loftið og sagði: »Heyrðu Abraham,
þú þarft ekkert að vera hræddur við að fófna honum syni þínum,
því hann guð lofar þér að taka hann aftur heim með þér. Eg
veit það, skal ég segja þér, því ég hef lesið áfram í bókinni.«
Kold langaði mjög mikið til að setja á stofn frjálsan barnaskóla,
þar sem kenslunni væri þannig hagað, en hann varð að slá því
frá sér, því þess háttar skólastofnun reið í bága við öll lög og
tilskipanir þeirra tíma. Hann sótti þá um djáknastöðu, en til allrar
ógæfu var það farið að kvisast og komast í hámæli, að hann væri
búinn að finna upp nýja aðferð til aö kenna börnum fræðin. Petta
barst einnig prófastinum til eyrna og kom hann sjálfur í eigin
persónu til að vera við prófið. Hann spurði börnin og þvældi
þau fram og aftur, og alt gekk vel og greiðlega, þangað til hann
fór að hlýða þeim yfir kverið, þá stóð alt fast, því þau höfðu
ekki lært það utan að. Pessu kunni klerkur illa og vildi ekki
annað heyra, en að Kold héldi sér við gömlu aðferðina, þótt hann
hins vegar yrði að játa, að börnin hefðu fengið óvenjulega skýra
og ljósa hugmynd um það, sem þau áður höfðu aðeins þulið utan
að hugsunarlaust.
Meðan Kold starfaði að barnakenslunni, gekst hann fyrir kvöld-
samkomum í sveitinni til skrafs og innbyrðis fræðslu. En samkom-