Eimreiðin - 01.01.1902, Qupperneq 53

53
hans. Par var líka stundum fjöldi af gestum, er komu til að sjá
skólann og ekki sízt til að heyra Tríer tala, því það fór mikið orð
af ræðum hans um alt land. I fljótu bragði er mjög erfitt að
skýra frá því, hvað það var, sem hann talaði um. Pað var svo
margt. Pað var látið heita svo, að það væri biblíusaga, en í raun
réttri var það saga sjálfs mannlífsins í öllum þess margbreytilegu
myndum, sagan um freistingar og fall, um synd og svívirðingu,
um breyskleika og baráttu, um mannlegt hjarta, þennan dular-
fulla hfgeymi, þar sem öllu ægir saman: hinum lægstu og dýrs-
legustu hvötum og hinum helgustu og háleitustu tilfinningum, um
glæsilegar vonir og dýrðlega endurreisn. Pað er allsendis ómögu-
legt að lýsa því, hvað þessar ræður hans voru áhrifamiklar, og til
merkis um það skal þess aðeins getið, að allur þessi nemenda-
hópur, sem í upphafi var heldur daufgerður og þunglamalegur að
sjá og alt annað en vel undir það búinn, að sitja undir löngum
fyrirlestrum, sat þar grafkyrr, án þess að hósta eða bæra á sér, í
2 klukkustundir eða vel það, sat eins og í leiðslu með djúpri at-
hygli, án þess að hafa augun af ræðumanninum, og með hverja
taug spenta til at missa ekki af einu orði. Og þegar Tríer hafði
lokið ræðu sinni, þá var stundum ekki laust við að sumir af nem-
endunum, og þeir ap annað en tilfinninganæmir að sjá, stryku
handarbakinu um augun, eða þá aftur á móti reistu höfuðið hátt
og horfðu fram djarft og einarðlega, eins og þeir kendu afl í sér
til að leggja undir sig alla veröldina, alt eftir því sem ræðan hafði
gefið tilefni til. Pessar hádegisræður voru aðalkjarni skólastarfsins
í Vallekilde, og flestir af lærisveinum Tríers munu játa það hik-
laust, að þær hafi eins og opnað þeim aðgang að alveg nýjum og
ókunnum heimi.
Pessi djúpu og sterku áhrif, sem ræða Tríers hafði á nem-
endurna, voru aðallega á því bygð, að á bak við hvert orð brunnu
tilfinningarnar heitar og sterkar, og nemendurnir fundu til þess,
að hann gaf þeim það, sem hann átti bezt og fegurst til í eigu
sinni. Hann var ekki mælskumaður í þeim skilningi, að ræða
hans væri búin í fagran og unaðslegan búning, svo hún kitlaði
eyrun og smekkvísina, en hugmyndaaflið var svo ríkt hjá honum
og tilfinningarnar svo eldheitar, að það var ómögulegt annað en
að orð hans eins og brendu sig inn í sál tilheyrendanna. Orðin
streymdu frá vörum hans eins og knúð áfram af guðdómlegu afli
og andagift og hugsjónir hans svifu með áheyrundurna á breiðum