Eimreiðin - 01.05.1916, Blaðsíða 21

97
t
Oboðinn gestur
Saga eftir JÓN TRAUSTA.
» Vesall maður, sem ekki hefir sidferdislegt
þrek til að vinna landi sínu gagn og sóma, á
ad skríða í felur og skammast sín.«
I.
Það er von, að þú segir það, og víst er hann áhyggjuefni,
þessi undarlegi faraldur, sem er að stinga sér niður meðal vitr-
ustu og beztu manna þjóðarinnar. — Pú hlærð . . . . ? Nú jæja.
Vitlausustu og verstu mennirnir eru það þó að minsta kosti ekki,
— mennirnir, sem háttvirtir kjósendur hafa falið það, að fara með
heill og heiður landsins fyrir sína hönd. — Eg segi það aftur:
Vitlausustu og verstu mennirnir eru það þó að minsta kosti ekki.
En nú skulum við ekki fara að þrátta um þetta. Eg átti auðvit-
að við þennan ískyggilega og einkennilega faraldur meðal hátt-
virtra þingmanna — fulltrúa háttvirtra kjósenda — þetta, þú skil-
ur, að þeir eru altaf að smá-týna tölunni. Að hverju ertu að
hlæja? — Altaf að smá-týna tölunni. Eg sagði það. — Einn
fór í fyrra, og annar fór í hitt-eð-fyrra — varð snögt um báða.
Einum var »laumað inn eftir« í fyrra og öðrum í sumar. Pað er
ekki látið bera mikið á því. En full ástæða þótti til að láta þá
vera um stundarsakir undir höndum sérfræðings. — Og ef þetta
er ekki ískyggilegt, þá veit ýg ekki, hvað ískyggilegt er fyrir
þetta fátæka og fámenna land, og sama segja háttvirtir kjósend-
ur mínir, þeir sem á þetta hafa minst. Og þó vita menn um
fæst tilfellin; það getur þú reitt þig á. Það eru ekki allir hátt-
virtir alþingismenn gefnir fyrir það að kvarta fyr en í fulla hnef-
ana. Og ég get fullvissað þig um, að fleiri dragast með kvillann,
en almenningur hefir veður af, þó að þeir afberi hann fyrir karl-
mensku sakir, eða eitthvað óvænt komi þeim til bjargar. — En
verst af þessu öllu saman er, að háttvirtir kjósendur ganga þess
gersamlega duldir, hvað þetta eiginlega er, sem að mönnunum
gengur. Pegar tilfellin verða alvarleg — þegar þau kosta manns-
líf, — ég á við, þegar snögt verður um einhvern — — þá