Eimreiðin - 01.05.1916, Qupperneq 43

ára, að slétta mikið af blómum og höklum, sem hrukkur hötðu komið
í á leiðinni, sem heldur ekki var furða, þar sem þessir menn höfðu komið
ríðandi alla leið frá Seyðisfirði. Tvær kistur komu þeir með, og í ann-
arri voru höklar, en í hinni ýmisleg blóm til að skreyta með altarið og
kirkjuna. Ég byrjaði verkið og Bernhard líkaði það vel. Hann kom oft
að vita, hvernig mér gengi. Móðir mín sagði oft við hann: »Hvernig
líkar yður þetta, og haldið þér, að telpan geti það?« f’á sagði hann:
»Jú, jú, jú, jú, verður gott, er handlagin.« f’á sagði faðirminn: »Hvaða
kirkju ætlið þér að skreyta með þessu öllu saman?c Í’;í segir Bernhard:
»Höfum í hug, að búa til kirkju, því hátt er undir þakið, því hátt er
ris á húsinu, og hægt er að hafa kirkju uppi á loftinu; við höfum
skoðað það, og sjáum, það má svo vera. >- þá sagði faðir minn: »En
það er gluggalaust, loftið ykkar, en gluggalaus kirkja sést ekki á ís-
íandi.« — »f’á er að kveikja, nóg er til af ljósunum; ekki skuluð þér
sjá skugga bera á neitt þar, því ég ætla að vita, hvort við getum ekki
gert hana eins viðunanlegu eins og lútersku kirkjurnar ykkar hérna á
Islandi, sem sumar hverjar eru líkari skemmu eða hesthúsi en kirkju;
það hefi ég séð, og hefir mér ofboðið.« l’á sagði faðir minn; »Við
þurfum ekki þennan hégóma, því við höfum prýðina í hjartanu, og
sjáum alt með sálaraugunum.« f'á sagði séra Bernhard: »Nú, eruð
þið þá altaf svo gagnteknir af trúnni, að þið þurfið aldrei nein hjálp-
armeðul til að lyfta ykkur nær Jesú?« Þá sagði faðir minn: »Við höf-
um nú orðið að baslast við það, að hafa Krist í hjartanu, án þess að
hafa prýdda kirkju fyrir augunum.« f'á sagði Bernharð: »Ég finn það,
að þér eruð trúmaður, og gott væri, ef allir hugsuðu svona.« Þá sagði
faðir minn: »Yfir hverjum ætlið þér nú að messa, yfir hvaða söfnuði?«
Þá sagði Bernhard: »Yfir þeim, sem vilja heyra guðsorð,« — »Það
vilja nú allir heyra það, sé það ekki mengað með kaþólskum kenning-
um, eða er það meiningin ykkar, að gera okkur kaþólska?« — »Ne,
ne, ne, nei, ekki framar en þið viljið. Ég læt ykkur frétta, þegar við
byrjum að messa. Allir velkomnir.«
Einn sunnudagsmorgun kom séra Baldvin og tjáði okkur, að nú
ætti að messa í dag, og við létum Þorbjörn kaupmann vita, og svo
fórum við 12 —14 manns. Þegar við vorum á leiðinni til kirkjunnar,
mætti okkur ríðandi maður, og spurði okkur, hvert við ætluðum. Við
kváðumst vera á leið til kirkju. »Hvar þá, til bölvaðra kaþólsku prest-
anna?« segir hann..— »Earðu nú af baki og komdu inn með,« sagði
faðir minn. Þá segir hann: »Ætlið þér að fara að steypa mér í glöt-
unina með ykkur?« í mínu ungdæmi var kaþólskan í svo mikilli fyrir-
litningu, að ef menn reiddust mikið, var sagt: »f'að er hlaupin í hann
bölvuð kaþólska.« Maður þessi sló í hestinn og þaut á stað, og sagð-
ist skyldi klaga okkur fyrir prestinum á Setbergi Nú förum við inn,
og standa þá báðir prestarnir í forstofunni, skrýddir messuklæðum, og
vísuðu okkur leið að stiga. En hversu undrandi urðum við ekki, þegar
við komum upp á skörina og litum þetta ljóshaf og blómum skreytta
hús, svo smekklega niðurraðað; og salt var það, að hvergi bar skugga
á. Loftið höfðu þeir málað himinblátt og sett í það logagyltar stjörnur.
Maður varð heillaður af öllu saman. Altaristaflan var María mey með
barnið í fanginu, ekki máluð, heldur úthöggin, og var svo meistaralega