Eimreiðin - 01.05.1916, Blaðsíða 33

109
og beztu mönnum þjóðarinnar. Pað er ekkert smáræði! —
V i t r a r i en þeir, sem vaða í fiskikösunum á botnvörpunga-þilj-
unum frammi á miðum, — betri en þeir, sem vaða votengið
með húskörlum sínum eða bogra við áburð og ofanafristu. — Pó
það væri nú! — V i t r a r i en þeir, sem skapa listaverk til aðdá-
unar fyrir þessa þjóð og aðrar. B e t r i en þeir, sem vinna í kyr-
þey og yfirlætisleysi að því, að leggja fastan grundvöll undir eitt-
hvað, sem þjóðinni má verða til gagns og sóma. — Mikil ósköp!
— M i k 1 u betri — m i k 1 u vitrari! — — Þessa vegna hefirðu
boðið þig fram. fess vegna hefirðu beðið þetta almáttuga afl
lýðræðisins að skola þér upp á stjórnpall landsins. Nú ertu þar
— með alt þetta mikla vit og öll þess miklu gæði. — Og þú
þarft ekki að hugsa til að telja mér trú um það, að þú hafir
e k k e r t gert. — Pú getur ekki komist hjá því, að gera e i 11 -
h v a ð — ef ekki gott, þá ilt. í*ú gerir annaðhvort með því einu,
að vera þ a ð, sem þú ert, og þar, sem þú ert.«
Hann þagnaði, hallaði sér aftur að stólbakinu og blés út úr
sér reyknum. En hann leit ekki af mér. Þessi eitruðu hæðnis-
augu hvíldu altaf á mér. fau drápu niður allri dáð í mér —
drógu bókstaflega úr mér alt magn. Eg var þarna eins og mús-
in í klóm kattarins. Um flótta var ekki að tala. Mér gat engr-
ar undankomu verið auðið. — Eg fór að sækja í mig veðrið, til
að svara honum einhverju, en þá byrjaði hann aftur:
»Hvað hefirðu drepið marga menn í dag?«
Nú var mér nóg boðið. Pað var að mér komið að stökkva
á fætur og reka honum á kjaftinn.
»Ja — það, að drepa menn, er í sjálfu sér ekkert ilt. Pað
gera auðvitað allir miklir menn — og allir löggjafar og allir al-
þingismenn. Hitt skiftir mestu máli, hverja þú heifir drepið. —
Á ég að telja upp fyrir þér nokkur nöfn, svona rétt af handahófi?
— í dag hefirðu drepið Jónas Hallgrímsson, Albert Thorvaldsen,
Sigurð Breiðfjörð, Sigurð málara, Jón Sigurðsson, Vilhjálm Stef-
ánsson og ..............«
»Hvaða bölvuð vitleysa vellur upp úr þér!« brauzt fram úr
mér með slíku afli, að ég hefði fráleitt trúað sjálfum mér til ann-
ars eins.
En dóninn lét sér ekki fatast. Hann hélt áfram með sömu
storkunar-róseminni:
».............. og sóma íslands og sjálfstæði íslands — alt
8