Eimreiðin - 01.05.1916, Blaðsíða 61

137
upp stiga, án þess aö nokkurn gruni, að um gervifætur sé að
ræða.
Pað eru nú liðin mörg ár, síðan gervifætur náðu þeirri full-
komnun, sem náðst hefir; svo að, að því er þá snertir, er ekki
um neina nýjung að ræða. En það er satt, að margir fótlausir
menn, einkum ef þeir eru ungir og hraustir, geta gengið óhaltir,
og jafnvel hlaupið stuttan spöl, staflaust, á tveimur gervifótum;
en oftar er þó hitt, að gangurinn sé haltrandi og óstöðugri en
áður, eins og auðskilið er.
Hinsvegar mega það heita stórtíðindi, að nú eiga menn einn-
ig kost á að fá gervihendur, sem þeir geta unnið með margvísleg
störf. Pví til skamms tíma hafa handlausir menn orðið að láta
sér nægja gervihendur, sem voru fremur til prýði en til gagns.
Við vinnuna var vant að losa sig við höndina (og sumir notuðu
hana aðeins á sunnudögum og tyllidögum), og annaðhvort not-
uðu menn stúfinn beran eða tréstúf, sem aftur mátti skrúfa á
ýms verkfæri, eins og t. d. hníf, gaffal, hamar, eða t. d. járn-
krók, sem hægt var að hengja á ýmsa hluti, er bera þurfti, o.
s. frv. En ef báðar hendurnar vantaði, þá urðu gervihendur að
litlu eða engu gagni; því þó þær væru svipaðar að gerð og hönd
Götz riddara, þá var ekki auðgjört, að hreyfa fingur og liði, nema
þriðja höndin kæmi til hjálpar.
Carnes heitir hann, amerískur maður, sem hefir leyst úr
þessum vanda. Hann hefir smíðað gervihendur, sem allir dást
að; því þeim má beita til margvíslegra starfa svo liðlega, að
engan ókunnugan grunar annað, en að um lifandi hendur sé að
ræða. Og allur galdurinn er fólginn í því, að hreyfingar í axlar-
liðnum, eða olbogaliðnum, ef hann er heill, geta komið hinum
ýmsu liðum gervihandarinnar til að hreyfast, hverjum upp á sína
vísu. — »Neyðin kennir naktri konu að spinna.« Líkt má segja
um Carnes. Hann varð fyrir járnbrautarslysi árið 1907 og misti
hægri hönd sína upp við olboga. Pegar hann var gróinn, keypti
hann sér gervihönd, en hún reyndist honum fánýt, því hann gat
alls ekki unnið með henni þau verk, sem hann hafði verið vanur
að vinna. Honum hugkvæmdist þá að gjöra sér gervihönd sjálf-
ur, og eftir langa umhugsun og margar tilraunir tókst honum það.
Fréttin af hinni nýju gervihönd Carnes barst nú víðsvegar.
Pað streymdi til hans fjöldi handlausra manna og báðu hann að
smíða sér hendur. Hann fékk ærið nóg að starfa, en verkið var