Eimreiðin - 01.05.1916, Blaðsíða 42

118
mér öll bönd. Ég gaf flokkinn og háttvirta kjósendur dauðanum
og djöflinum, lét stjórnast af andanum og greiddi atkvæði með
öllu, sem ég taldi gott og þarflegt, en engu öðru. Fyrir það
fékk margt að lifa, sem ég hafði áður verið með í að drepa, en
margt var drepið, sem flokksmenn mínir vildu fegnir fram koma.
Jón Jónsson í Sannfæringu-sinni ætlaði að gleypa mig með aug-
unum; hann gat ekki skilið, að nokkur maður færi að greiða at-
kvæði samkvæmt sannfæringu sinni — í alvöru. Flokksmenn
mínir voru grænir og gulir af gremju, og Jón Jónsson í Meiri-
hlutanum froðufeldi af heift til mín. En þeir, sem ég hafði hjálp-
að, réðu sér ekki fyrir gleði. — — Ég er hræddur um, að ein-
hverjir fleiri hafi fengið heimsókn, því að ég sá tvo eða þrjá aðra
gera þetta sama. Eða kannske þeir hafi farið að dæmi mínu.
Daginn eftir var ég — auðvitaö — rekinn úr flokknum —
að því ógleymdu, sem yfir mig var ausið. En svo komu kosn-
ingarnar — og ég fékk helmingi fleiri atkvæði en síðast.
Gamlar minningar.
I. FRÖNSKU PRESTARNIR.
Það var á einu hausti, að gestkvæmt var í Grundarfirði. Var þá
sagt, að 3 menn riðu fram hjá húsi okkar, og tveir þeirra væru fyrir-
mannlegir. Þetta var óvanalegt, að riðið væri fram hjá. Var því farið
að grenslast eftir, hverjir menn þessir væru, og voru það frönsku prest-
arnir, sem voru væntanlegir, og voru þeir að fara af baki við franska
húsið, sem átti að vera bústaður þeirra; en það hús var ekki meira
en ioo faðma frá okkur. Þetta franska hús hafði læknir Bourio,
franskur maður, látið reisa þetta sumar. Prestar þessir voru séra
Bernhard og séra Baldvin, er lengi bjó í Landakoti í Reykjavík.
Man ég það, hver ótti mörgum stóð af mönnum þessum; því þetta
kvað við alstaðar: »Þeir eru kaþólskir!« Föður mínum stóð enginn
stuggur af þeim, enda komu þessir heiðvirðu menn daginn eftir til
okkar að heilsa. Bað þá séra Bernhard mig, sem þá var 17 —18