Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1921, Qupperneq 125

Skúli hjeraðslæknir Thorarensen
alt til þess að fá Skúla til þess að leggja ekki í ófæruna, en
læknirinn kvaddi klerk og mælti þegar hann reið út í ána:
»Láttu aftur augun sjera Jóhann!« og ljet synda yfir. Skúli
læknir hafði líka átt úrvals gæðinga að dugnaði og flýti.
Skúli var eitt sinn sóttur að Stóra Núpi í Gnúpverja-
hreppi. í'ar var þá ekkja sjera Jóns Eiríkssonar. frú Guðrún
Pálsdóttir, systir sjera Ólafs Pálssonar, þá prófasts og dóm-
kirkjuprests í Reykjavík. f’etta var um haust. í’á var stadd-
ur hjá frændfólki sfnu á Stóra-Núpi Theodór Ólafsson dóm-
kirkjuprests og sagði hann mjer frá þessu, þá verslunarstjóri
á Borðeyri (d. 1906). Nóttina, sem von var á Skúla með
Eiríki, syni frú Guðrúnar, var klappað hranalega á gluggann,
þar þeir sváfu Theodór óg Páll sonur húsfreyjunnar, og spurt:
»Hvar er Guðrún Pálsdóttir?« f'eir svöruðu að hún kæmi
samstundis. f’egar frú Guðrún kom út og þau höfðu heils-
ast, spyr hún Skúla læknir, því það var hann, sem kominn
var: »Hvar er Eiríkur minn?« f’á svaraði Skúli: »f’egar
jeg sá hann seinast, var hann tæplega kominn í mitt Nauta-
vað.« (Nautavað er alþekt vað á f’jórsá).
Jeg heyrði marga ræða um flýti og dugnað Skúla í ferða-
lögum. Sjera Guðmundur Torfason sagði mjer, að eitt sinn
hefðu þeir Skúli læknir legið úti í grimdarbyl á Hellisheiði;
hefðu þeir gengið um gólf alla nóttina, og kveðið rímur, og
tók hann til þess. hvert hraustmenni Skúli væri.
Sagt var það. að Skúla hefði þótt gaman að hressa sig
á víni í sínum hóp, en það sakaði hann ekkert, sem aðrir
þoldu ekki. Eitt kvöld sátu þeir nokkrir að sumbli, og varð
einum þeirra óglatt, og skundaði út. f’egar hann kom inn
aftur, byrjar Skúli læknir, með sinni miklu og fögru rödd,
þetta vers í 12. Passíusálmi Hallgríms Pjeturssonar:
Pjetur þá formerkt fekk
fall hrösun slíka,
úr synda-salnum gekk;
svo gjörð(irð)u líka.
»Helvítis hænsna hausinn þinn« bætti Skúli við, og sló á öxl
þess, sem inn kom.
Ekki hafði Skúli ætíð verið mjúkmáll, eða látið tilfinn-
ingarnar yfirbuga sig, og þar höfðu þeir bræður Bjarni amt-
maður og Skúli verið ólíkir, að fólki virtist. Gamalt fólk
heyrði jeg segja, sem var statt við útför móður þeirra bræðra,
að Bjami, þá yfirdómari á Gufunesi, hefði grátið eins og barn,
en Skúla brá ekki hið minnsta. En eftir því er reyndar ekki
gott að dæma um tilfinningar manna. Og til þess heyrði jeg