Atlanten - 01.01.1915, Page 154
— 155
Time efter Time gik vi nu fra Fjældknaus til Fjældknaus
med spændt Opmærksomhed til alle Sider. Overalt gik Vejen
over smaa, skarpe Sten, der gjorde os meget ømme i Fødderne;
men hvad var lidt Smerte i Sammenligning med den Spænding,
der fyldte os, efterhaanden som Tiden gik uden at give os
nogen Chance! Spor efter Spor fulgte vi, flere Gange ret friske;
men naar vi havde fulgt dem i nogen Tid, blev de som Regel
horte for os mellem Sten, hvor de ikke gav Mærke. Den tredje
Jagtdag gik saaledes allerede mod Hæld, og skønt vi travede
i Jord og Ler, var det os dog ikke muligt at komme over noget
levende; selv Harer og Ryper svigtede os ganske.
Vi var nu naaet frem til et ret højt Sandstensfjæld, der
var omgivet af en Slags Højslette, som næsten udelukkende be-
stod af kullede Høje mellem Smaasøer og Dalsænkninger. Her
var det svært at faa Overblik, og derfor maatte vi til Vejrs.
Møjsommeligt kravlede vi opover, indtil vi naaede saa højt op,
at vi med Fordel kunde rette Kikkerten ud over Terrænet. Om-
trent i samme Øjeblik gennemrystedes hele Uvdloriaq’s Krop af
Glæde: Han havde faaet Øje paa en Moskusokse, netop i det
Øjeblik den var ved at forsvinde bag en af de mange Smaahøje.
Aandeløse af Spænding løb vi nu nedover i en saadan Fart,
at den Hund, vi havde taget med, havde helt ondt ved at følge
os, fordi den ikke begreb, hvad der gav Anledning til Hast-
værket. Efter en halv Times Forløb havde vi naaet den Høj,
bag hvilken Dyret var forsvundet. Forsigtigt listede vi os hen
over Kammen og saa nu lige ved os i en lille Kløft — en enlig
Tyr, der intetanende gik og nappede smaa Græstotter i sig.
Aldiig synes jeg, at nogen Moskusokse hverken før eller
senere i mit Liv har gjort et saadant Indtryk paa mig af Sagn
og Fortid som denne, vi nu endelig, sultne og i Nød, havde
sporet op. Jeg følte mig fuldstændig hensat til Stenalderen ved
at staa overfor et saadant Rytte.
Dens pjuskede Pels, der var rødbleget af Solen, viftede med
sine lange Haar saa besynderlig uvirkeligt i Vinden. Dens hvid-
klædte Ben var omtrent helt skjulte af Bughaarene, saa at hele
Kroppen derved kom til at virke med en imponerende Umaade-
lighed, og de store, smukt svungne Horn i Panden forlenede
dens skæggede Ansigt med en egen sær Mystik. I disse Om-
givelser stod den der som Personifikationen af den dystre og
gaadefulde Ødemark, vi var komne ned i. Der var Fjældenes
høje Ro over dens ensomme Selvfordybelse, der var den store