Atlanten - 01.01.1915, Page 676
677
uden vor Medvirken, men de binder ogsaa vore særlige Anliggen-
der til det danske Statsraad alene i den Hensigt, dér at udøve en
Overnations Kontrol med dem. Der kan ikke være Tvivl om,
at de er en Overnation, hvad Folketal og Rigdom angaar, og
den Overvægt, som dette giver. Om det vil vi ikke strides. Men
den, der har de færre Kræfter, har ikke destomindre ligesaa stort
Behov for og Ret til selv at raade over sit Eget, som den, der raa-
der over mere.
Jeg skal ikke sige noget om, hvorvidt det var bedre, helt
at opløse Unionen. Det kan godt være, at Islænderne mere og
mere hælder til den Anskuelse. Men Docenten giver ligesaa lidt
som andre, der har udtalt sig i samme Retning, nogen Grund
herfor. Kun det er sikkert, at det er bedre at opløse Unionen,
hvis den ikke kan blive bedre, end den er. Herfor behøver der
ikke at anføres nogen Grund.
Men det er ikke til at forstaa, hvorfor kun en Personalunion
mellem Landene ikke skulde kunne bestaa med Ære for begge
Parter og uden Tvivl til forskellig Nytte for begge i den aande-
lige og materielle Samvirken, der sikkert ogsaa i ligesaa høj
Grad vilde følge med denne Union, som med den Union, hvori Dan-
skerne desværre med nogle Islænderes Hjælp endnu har Held til at
holde os mod vor Vilje. Ikke formindskes Kongens Krone, som i
mange Aarhundreder har styret begge Riger, selvom begge disse Riger
er fuldstændig frie og har fuldstændig Magt over deres Anliggender.
Og de Farer, som skulde foraarsages af, at Unionen kun var en
Personalunion, er ikke andet end en Spaadom, der ikke, saavidt
mig bekendt, er blevet støttet af rimelige • Sandsynligheder.
Hovedfaren, der er fælles for begge Stater, vilde vistnok være
den, at hvis den ene blev Uven med andre Nationer, vilde den
anden ogsaa indvikles i dette Uvenskab, maaske i en Krig. Men
for at afværge denne Fare, vil det være heldigst, at Unionen er
saaledes ordnet, at selvom den ene Stat opgav sin Neutralitet,
behøvede ikke den anden Stat ogsaa at gøre det, f. Eks. som
Følge af udenrigske Foranstaltninger eller Traktater, som den
ene Stat har afsluttet for sit Vedkommende, paa Grund af sine
særegne Forhold, der er helt forskellige fra den andens. — Dette
Maal kan naturligvis naas ved at opløse Unionen. Men ligesaa
sikkert er det, at det ikke naas ved, at den ene besørger den
andens udenrigske Anliggender. I dette skjuler sig tværtimod en
Fare, for hvilken Danskerne ikke synes at have været helt blinde,