Atlanten - 01.01.1915, Page 679
680 - -
Svenskere); jeg vilde helst, at vi Nordboere forenede alle vore
Kræfter udadtil. Her vilde en Personalunion alene ikke være
nok. Selv om der med dette Forbund fulgte noget aandeligt og
materielt Samkvem — og det kan vedligeholdes uden noget For-
bund, jfr. Samkvemmet mellem Danmark og Norge — vilde dette
ikke være nok. Jeg er endogsaa bange for, at nogle af de Farer,
som kan følge med en Realunion, ogsaa kan følge en Personal-
union. Lad os tage et Eksempel. To Stater er i ren Personalunion.
En tredje Nation erklærer den ene Stat Krig, den lider et Neder-
lag, og Kongen tages til Fange. Men er ikke dette en Krænkelse
af den anden Stats Neutralitet, idet Kongen ogsaa er dens Regent?
Og hvad vilde nu denne Stat gøre? Blev nu Kongen helt afsat,
kunde han maaske gaa til den anden Stat og regere der, hvis den
ikke med det samme helt mistede sin neutrale Stilling og sin Selv-
stændighed? Men hvis han fik Lov til at blive i den okkuperede
og indlemmede Stat som en Slags Underkonge, hvad vilde han
saa være i den anden Stat? Er der ikke Fare for, at den maatte
opsige ham Stillingen og paa denne Maade miste ham uden nogen-
somhelst Skyld? Dette viser, hvor svag og unaturlig en Personal-
union er, og alle Personalunioner hører ogsaa, saavidt jeg ved,
Fortiden til.
Paa den anden Side kan der bestaa en nøje Forbindelse imel-
lem to (eller flere) Riger, selvom hvert for sig har en særlig Fyr-
ste (jfr. Tyskland, hvor Fyrsterne er mange, og hvor de enkelte
Stater dog er meget mere nøje forbundne end Island og Danmark).
Nej, det er Sagerne, der knytter sammen, selvom en fælles Konge
naturligvis aldeles ikke er uden Betydning, hvis der tillige med
ham er fælles Anliggender. Disse Anliggender behøver ikke at
være mange, og det er slet ikke nødvendigt, at kun den ene Na-
tion i Forbundet behandler dem; de kan behandles i Fælles-
skab. Holger Wiehe.
LandiS den 1. Juni 1917.
Holger Wiehe og de udenrigske Anliggender.
Hr. Holger Wiehe har svaret paa min Artikel i »LandiS« fra
25. f. M., og med den første Del af hans Svar, hvor han paa
Papiret erklærer, at han »forunder Islænderne baade Selv-
stændighed og Ligestillethed og anerkender deres Ret til disse
Goder«, kan jeg være meget tilfreds. Han siger, at han ikke for-
staar, at det kan være en Fornøjelse eller til nogen Gavn for