Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1967, Qupperneq 167

ENDURSKOÐUN VÖLUSPÁR
163
til nútíðar, og var þetta áður rakið (133. bls.). Aðrar breytingar E af þessu tagi eru
sennilega ekkert annað en eins konar yfirklór, gerðar vegna þess, að meira hefði
hattað fyrir breytingu einnar sagnar.
Athyglisvert er, að umræddar breytingar ná til fimm samfelldra vísna í K, ef frá
er talin K 35, sem E fellir brott. En þegar E hefur stokkað þessar fimm vísur saman
við aðrar vísur kvæðisins, ná sagnabreytingarnar í H yfir tólf vísna kafla. Af þeim
sökum virðast breytingarnar enn handahófskenndari en þær eru í raun og veru, því
að inn á milli lenda vísur með sambærilegum sögnum, sem ekkert er þó hreyft við
(Sbr. einkum H 32 og 33, svo og síðari hluta H 35.).
Ef litið er á röð vísnanna í K, minnir tíðaraskið á breytingar dvergatala, þar sem
E virðist með nokkrum hætti gefast upp, svo sem áður var lýst (160. bls.): Sbr. annars
vegar breytingar E á K 34 og 36-39, hins vegar K 40 og 41, þar sem engri sögn
er haggað (H 32 og 33). Úr því ríkir framtíð - eða nútíð í framtíðarmerkingu - í
báðum gerðum Völuspár.
SMÆLKI
1) Nástrpndu (K 36) > Nástrgndwm (H34).
2) morðvargar (K 37) > morðvarga (H 35).
3) þann (K 37) > þanns (H 35).
4) súg (K 37) > sawg (H 35).
5) sat (K 38) > býr (H 24).
6) verða (K 43) > ver'Sask (H 37).
7) fífls megir (K 47) > /í/Zmegir (H 43).
8) f9r (K 47) > ferð (H43).
9) þá (K 50, 7. vo.) > þar (H 45).
Um þá og þar í H 45 (1. og 7. vo.) sbr. þá og þar í H 30 (1. og 5. vo.).
10) byrir (K 59) > bizrir (H 55).
EFNISSKIPUN RASKAÐ
Úr Völuspá Konungsbókar fellir E brott átta vísur í heilu lagi (K 28-30, 31—33,
35 og 51). Tveim vísum sundrar hann (K 44 og 52) og eykur þær, svo að úr verða
fjórar vísur (H 38, 39 og 47, 48), bætir einni við frá sjálfum sér (H 57) og endur-
tekur þriðja stef (K 42, 45 og 54) tvisvar umfram það, sem gert er í frumkvæðinu
(Sbr. H 31, 36, 41, 46 og 50.). Þannig koma fimm vísur á móti hinum átta, sem niður
falla, og H verður aðeins þrem vísum skemmri en K. Við þetta raskast efnisskipun
Völuspár aðeins að því leyti, að atriðið „Dauði Baldurs“ (K 31-33) hverfur í H, en
á móti kemur nýtt atriði: „Almáttugur guð“ (H 57). Hins vegar byltir E efnisskipun
verulega með því að rugla röð allmargra annarra atriða,