Morgunblaðið - 26.01.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26. JANÚAR 2003 41
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Sími 893 8638
Komum heim til aðstoðar
við undirbúning
útfarar sé þess óskað
Sími 567 9110
www.utfararstofan.is
Sími 551 3485 • Fax 551 3645
Áratuga reynsla í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 896 8284
Eyþór Eðvarðsson
útfararstjóri
Sími 892 5057
Vaktsími allan sólarhringinn
Björn Guðmundsson var einstakur
maður, oft svolítið hrjúfur og gat ver-
ið hranalegur í tilsvörum, en fyrir inn-
an hrjúft yfirborðið var hann ekkert
nema ljúfmennskan, hjartahlýjan og
gæðin.
Þegar góður vinur fellur frá er svo
ótal margt, sem kemur upp í hugann.
Ógleymanlegar eru berjaferðirnar,
sem farnar voru vestur í Djúp ásamt
fleiri vinum, sem nú eru flestir farnir
yfir móðuna miklu. Einnig veittist
okkur hjónum sú ánægja að dveljast
eina helgi við berjatínslu með þeim
Lillý og Birni, ásamt dóttur þeirra og
tengdasyni á Tyrðilmýri á Snæfjalla-
strönd fyrir nokkrum árum. Margar
veiðiferðir og utanlandsferð eru líka
minnisstæðar. En síðast en ekki síst
ber að minnast allra rjúpnaferðanna,
sem þeir vinirnir, Björn og Aðal-
steinn fóru saman. Aldrei var til-
hlökkunin eins mikil hjá þeim, eins og
þegar rjúpnatíminn nálgaðist. Mikið
var spáð í veðrið og hvert væri nú
hagstæðast að fara til veiða þetta
haustið. Og þá var nú ánægjan og
stoltið ekki minna, þegar þeir komu
heim með fulla poka af rjúpum. Síð-
ustu árin, eftir að heilsan fór að bila
hjá þeim báðum, fylgdust þeir þó allt-
af vel með hjá sonum og tengdason-
um, þegar þeir voru að fara til veiða á
haustin.
Við hjónin minnumst einnig með
mikilli ánægju heimsókna á heimili
þeirra. Einnig á æskustöðvar þeirra á
Melrakkasléttu, svo og í sumarbú-
staðinn fyrir austan. Það var alltaf
jafn ánægjulegt að vera með þeim
hjónum, alltaf glatt á hjalla og
skemmtilegt.
Við vitum að það eru margir eins
og við, sem eiga eftir að sakna Björns,
vinar okkar, en mestur er þó sökn-
uður hans frábæru eiginkonu, barna,
tengdabarna og barnabarna. Við biðj-
um góðan Guð að styrkja þau og
blessa í sorg þeirra. Minningin um
góðan dreng lifir. Blessuð sé minning
hans.
Anna og Aðalsteinn.
Fráfall Björns Guðmundssonar
bar skjótar að en nokkurn grunaði.
Við Björn áttum góða síðdegisstund á
nýliðnum aðfangadegi heima hjá
dóttur hans Margréti, æskuvinkonu
minni. Mig grunaði ekki þá að þetta
yrði í síðasta skipti sem ég hitti Björn.
Þó að ég vissi að Björn var talsvert
veikur bar hann veikindi sín af mikilli
karlmennsku og þeim einstaka dugn-
aði sem honum var gefinn.
Þessa síðdegisstund var hann
hress í bragði eins og alltaf þegar
fundum okkar bar saman. Drógum
við hvorugt af okkur í spjalli um dæg-
urmál eins og við áttum vanda til,
enda alltaf skemmtilegt að takast á
við Björn í skoðanaskiptum um það
helsta sem var á baugi á hverjum
tíma. Hann fylgdist vel með fréttum
og var vel lesinn og aldrei fór maður í
neinar grafgötur með hverjar skoð-
anir hann hafði. Þess utan Björn lét
mig ætíð finna væntumþykju sína og
hlýhug sinn í minn garð og því var það
alltaf notaleg tilhlökkun að hitta
hann.
Ég hef þekkt Björn frá því ég hóf
skólagöngu í Vogaskóla og kynntist
Margréti dóttur hans og var ég
heimagangur í Karfavoginum, heimili
Björns og Þorbjargar eiginkonu hans
frá þeim tíma og raunar alla mína
skólagöngu. Ég hef notið vináttu hans
og Þorbjargar alla tíð og fyrir það vil
ég þakka.
Hugur minn er nú hjá Þorbjörgu
og börnum þeirra, barnabörnum og
langafastráknum litla. Þessi góða og
samhenta fjölskylda býr nú við sáran
missi. Megi góður guð blessa þau og
varðveita minningu Björns Guð-
mundssonar.
Þórunn J. Hafstein.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast vinar míns Björns Guð-
mundssonar.
Ég kynntist fyrst Birni árið 1995,
nokkrum árum eftir að hann var sjálf-
ur hættur að fljúga. Hann starfaði á
skrifstofu FÍA en þangað vöndum við
flugmenn komur okkar í kaffi til
Björns. Við náðum strax vel saman og
ekki skemmdi það fyrir að vera Þing-
eyingur í návist Björns. Hann var
stoltur af þingeyskum uppruna sínum
og í hvert skipti sem við hittumst tók
hann þétt í hönd mína, brosti og
sagði: „Komdu ævinlega margbless-
aður Þingeyingur“ og ég svaraði
„Komdu blessaður heiðursfélagi.“ Við
ræddum um allt milli himins og jarð-
ar og rifumst oft en skildum ávallt
sáttir. Ég var alltaf endurnærður á
sálinni eftir skeggræður við Björn.
Fáir ef nokkrir hafa unnið jafn
mikið starf fyrir íslenska atvinnuflug-
menn og Björn. Hann var formaður
FÍA til margra ára. Það gustaði af
Birni og hann var oft umdeildur en
hann var afar snjall félagsmálamað-
ur. Íslenskir atvinnuflugmenn standa
í mikilli þakkarskuld við Björn fyrir
hans langa og óeigingjarna starf að
hagsmunamálum þeirra og hans er
sárt saknað.
Það er ég viss um félagi að þú munt
ekki liggja á skoðunum þínum í nýj-
um heimkynnum og deila við æðri
máttarvöld teljir þú þess þörf. Vertu
ævinlega margblessaður Þingeying-
ur.
Fjölskyldu Björns votta ég mína
dýpstu samúð.
Örnólfur Jónsson.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að eiga samleið með Birni Guðmunds-
syni sem starfsmanni Félags ís-
lenskra atvinnuflugmanna. Að leiðar-
lokum er hann kvaddur með söknuði
og þakklæti af mér og starfsmönnum
á skrifstofu minni.
Björn var frjór í hugsun, síkvikur
og vakandi fyrir umhverfi sínu og
hagsmunum félagsmanna FÍA. Í
samskiptum var hann hreinskiptinn
og heiðarlegur. Hrósaði því sem vel
var gert og rýndi til gagns þegar þess
var þörf og sparaði sig hvergi. Það
var mark á honum takandi og lagt við
hlustir þegar hann lagði orð í belg.
Eftir fundi með Birni eða símtöl, sem
urðu ófá í áranna rás, varð lundin létt
og verkefnin og lífið viðráðanlegri.
Ráðhollur var hann og miðlaði óspart
af lífsvisku sinni. Svona karlar eru
góðir mannræktendur. Og hann
ræktaði einnig og bætti landið okkar
fyrir komandi kynslóðir af hugsjón
sem frumkvöðull í landgræðsluflugi.
Fyrir það var ég stoltur af honum og
leit upp til hans.
Eftirlifandi eiginkonu Björns,
börnum og fjölskyldu allri votta ég
innilega samúð.
Atli Gíslason, hrl.
Það var snemma sumars árið 1974
að ég hitti Björn Guðmundsson í
fyrsta sinn. Við vorum þá báðir ásamt
konum okkar að leggja af stað ríðandi
norður í Skagafjörð á landsmót hesta-
manna, hvor í sínum hóp. Sameigin-
legur vinur, Gestur Einarsson, tók
mig með heim til Björns, sem lá veik-
ur og vísaði Lillý okkur upp í svefn-
herbergi til Björns, sem var óðum að
hressast. Hann heilsaði mér með því
hispursleysi og glaðværð sem mér
fannst æ síðan einkenna hann. Þessi
veikindi kallaði hann ávallt bana-
leguna, en svo er forsjóninni fyrir að
þakka að við áttum eftir að njóta
margra samverustunda í tæpa þrjá
áratugi.
Atvikin höguðu því svo að ferða-
hópar okkar hjóna eyddu saman
dagsstund í fögru veðri þegar komið
var ofan í Vesturdal í Skagafirði og
upphófst þar mikill gleðskapur með
sögum, kveðskap og söng. Drógumst
við Björn fljótt hvor að öðrum og var
þarna stofnað til vináttu sem staðið
hefur fram á þennan dag. Síðar áttum
við eftir að ferðast saman á hestum til
margra ára í góðra vina hóp.
Ætti ég að lýsa Birni í fáum orðum
mundi ég segja að hann hafi umfram
allt verið óvenjulega skemmtilegur
maður. Í mannfagnaði var hann hrók-
ur alls fagnaðar og dró að sér fólk.
Hann var hafsjór af fróðleik, frábær
sögumaður og kunni firnin öll af
kvæðum og vísum. Húmorinn var
rammíslenskur, „mestan part sögur
af skrítnum körlum og kerlingum“,
eins og Halldór Laxness hefur ein-
hvers staðar sagt. Auk alls þessa var
hann ágætur söngmaður, kunni bassa
í hverju lagi og hin síðari ár söng
hann með eldri félögum Karlakórs
Reykjavíkur.
Ég býst við að ungu konurnar
myndu kalla Björn karlrembu og lát-
um svo vera. Má ég þá bæta við
skemmtileg karlremba. Minnisstætt
er þegar yngri konurnar í hestaferð-
unum fóru að rella um að við karl-
arnir tækjum þátt í eldhússtörfunum.
Þá eyddi Björn slíku tali, fór undan í
flæmingi og sagðist þurfa að fara út
að laga undir hestum. Og aldrei lærði
hann á rafmagnskaffikönnuna heima
hjá sér. En þá er þess að geta að hann
ólst upp við forna búskaparhætti og
stóð yfir fé á vetrum og þegar heim
kom drógu stúlkurnar vosklæðin af
körlunum. Hann kvæntist dásamlegri
konu sem sá um allt innanstokks og
bjó honum fallegt heimili, en hann sá
um viðhald hússins, sló garðinn og
lagði á hestana hennar Lillýar.
Hin seinni ár skeggræddum við
Björn oft tónlist, bókmenntir eða at-
burði líðandi stundar, ýmist í síma
eða á frægum þjóðfundum í FÍA með
starfsbræðrum hans. „Nú hringir
Björn“ var oft viðkvæðið á heimili
mínu ef síminn hringdi í kjölfar frétta.
Þessi samskipti voru mér dýrmæt og
þeirra mun ég sakna.
Veit ég áður hér áði
einkavinurinn minn.
Aldrei ríður hann oftar
upp í fjallhagann sinn.
Þetta erindi úr Tómasarhaga Jón-
asar Hallgrímssonar hefur oft komið í
huga mér undanfarna daga, en þar
áðum við vinirnir í lengstu hestaferð
okkar, norður í Grjótnes sumarið
1991. Á kveðjustundu er efst í huga
vinátta og tryggð Björns og Lillýar
við okkur og okkur finnst nú að hann
hafi ætíð verið einkavinur okkar. En
björtust er þó minningin um hann
glaðan og reifan á góðra vina fundi, og
þannig veit ég að hann hefði viljað að
við minntumst hans.
Að leiðarlokum sendum við Lillý og
fjölskyldunni allri samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að blessa þau öll.
Andreas Bergmann.
Jötunninn stendur með járnstaf í hendi
jafnan við Lómagnúp,
kallar hann mig, og kallar hann þig …
kuldaleg rödd og djúp.
(Jón Helgason.)
Einn bjartan júnímorgun 1978 eru
fimm menn mættir samkvæmt boðun
sáttasemjara, á samningafund, sem
haldinn er í húsakynnum Flugleiða,
rúmgóðum fundarsal á 1. hæð. Þetta
er hugsanlegur lokaáfangi í sjö mán-
aða samningaferli hins sundraða
stéttarfélags FÍA, við hinn sameinaða
atvinnurekanda. Þessi síðasta lota
hefur tekið 30 tíma, og allir eru svefn-
lausir. Björn er okkar formaður og
„Primus Motor“. Við sitjum einir
fram eftir morgni. Við horfum yfir
flugbrautina. Þarna ekur Akureyrar-
vélin í hlað, og hefur sennilega slegið
hraðamet í blíðviðrinu. Björn tekur
upp símann og nær í viðkomandi flug-
stjóra, tjáir honum að þessi lokadag-
ur okkar sé ekki alveg heppilegur fyr-
ir hraðamet, en ef hann vilji svo, skuli
hann gjarnan semja um enga kaup-
hækkun handa honum sérstaklega;
þetta var engin tæpitunga. Eftir
þetta færist nokkur værð yfir þessa
svefnvana nefnd, og Björn segir: „Ég
verð að prófa hvort ég sé enn samn-
ingshæfur.“ Hann byrjar að flytja
Áfanga Jóns Helgasonar, rólega,
jafnt og þétt, eftir minni, flytur hann
okkur öll erindi þessa kvæðis, allar
þess 88 línur og 11 erindi, og jötuninn
í lokin. „Jú, ég er tilbúinn.“ Eftir há-
degi er svo skrifað undir mjög við-
unandi samninga. Og starfsmanna-
stjórinn og formaður viðsemjenda
okkar, sem mörgum fannst að liti á
flugmenn sem einskonar mjög áhuga-
vert fyrirbæri, til vinsamlegrar at-
hugunar og kynningar falið, bauð til
kvöldverðar í Blómasal Hótel Loft-
leiða.
Ég minnist hans á árshátíð FÍA í
janúar 1979. Þá höfðu aftur risið úfar
með mönnum, og var þungt hljóð í
mörgum félagsmönnum FÍA, sem
unnu áður hjá Flugfélagi Íslands.
Björn hélt í veislubyrjun stutta ræðu.
Ein af hans fyrstu minningum væru
tengdar afa hans. Hann hefði verið
fyrirferðarmikill drengur og uppá-
tækjasamur. Og hann minntist þess
meðal sinna fyrstu minninga að afi
hans hefði sagt: „Það má ekki láta
strákinn skemma.“ Það fannst á sum-
um, að rétt væri að vísa hinum burt-
flognu félögum úr lífeyrissjóði FÍA,
þar sem þeir greiddu ekki fé-
lagsgjöld. En slíkt kom ekki til mála
hjá Birni, heldur skipaði hann einn
burtfloginn í stjórn sjóðsins. Vorið
eftir áðurnefnda árshátíð varð enn
mjög verulegur ágreiningur innan
stjórnar og samninganefndar FÍA,
vegna nýs kjarasamnings, og greindi
okkur þá verulega á. Eftir á að
hyggja var þetta sú eina leið sem at-
vinnurekanda var fær, þessi sem
Björn valdi. Það var beygur í mér fyr-
ir þennan fund. Enginn hafði neitt að
segja í Björn í snörpum kappræðum.
En hann hækkaði ekki róminn. Hann
hafði traust fundarins. En allt það
fjölmiðlafár, sem á honum og FÍA
dundi, kom honum verulega á óvart.
Ég minnist Björns sem frábærs
ferðafélaga, en þetta sumar bauð
hann mér að ganga með sínum
göngufélögum, frá Illakambi um Víði-
dal á Hérað. Seinna, og síðast, geng-
um við frá Horni, um Jökulfjörðu, að
Sandeyri við Djúp, og enduðum sjö
dögum síðar við Bæi á Snæfjalla-
strönd.
Á aðalfundi FÍA 1979 baðst Björn
undan endurkjöri. Hann sagði mér
ákvörðun sína um haustið, og lét ekk-
ert bifast, þrátt fyrir fortölur um að
halda áfram. Ég hætti líka. Saman
höfðum við starfað saman í þrjú ár.
Hann hafði gert mig fullnuma í prakt-
ískri félagsfræði. Hann hafði þjálfað
mig og útskrifað á DC-3 þegar ég
byrjaði að starfa. Hann hafði skilað
FÍA af sér með innri friði og tryggt
fjárhag þess, sem byggðist áður á
vissu, jöfnu árgjaldi, sem svo hrundi
við brotthvarf svo margra fé-
lagsmanna. Þennan áðurnefnda júní-
dag tók atvinnurekandi að sér að
greiða ákveðið prósent af launum
hvers flugmanns í félagssjóð FÍA.
Síðan hefur ekki þurft að óttast þurrð
í sjóðum FÍA.
Björn fannst mér vera maður
frosts og funa, kaldur við bulli, en
heitur með sannfæringu sinni. Það
var aldrei lognmolla í kringum hann.
Hann hafði unun af samræðum og
rökræðum, hvort sem var um Njálu,
sem hann las öðru hverju sér til upp-
rifjunar, stjórnmálum eða félagsmál-
um, eða sló fram spurningu eða full-
yrðingu, til að fá umræðu af stað. Eitt
af síðustu „embættisverkum“ Björns
1989 var að flytja páfa, og er til all-
fræg mynd, þar sem þeir sitja saman í
farkosti Björns.
Eftir „embættismissi“ eða starfs-
lok Björns starfaði hann sem örygg-
isvörður hjá Securitas, en mörg síð-
ustu ár hefur hann verið starfsmaður
á skrifstofu FÍA í hálfu starfi. Enn
sótti hann flesta félagsfundi FÍA.
Þessa félagsskapar naut hann mjög.
„He died with his boots on.“ Svo
segja enskir um þá sem falla skyndi-
lega. Slíkt hefði Björn viljað, og hann
reyndi. Hann mætti til vinnu 3. jan-
úar sl. En þá var Bleik svo brugðið, að
hann varð að leggjast á spítala um
kvöldið, og átti þaðan ekki aftur-
kvæmt.
Fyrir mér var Björn bæði sem
fóstri og fóstbróðir. Hann skilur eftir
djúpan söknuð. Öllu er skammtaður
staður og stund, en hans skammtur
hefði mátt vera miklu rýmri en varð.
En nú er Björn orðinn sagan sjálf.
Enginn kemst fram hjá honum þegar
flugsaga er sögð og ekki gerði hann
þetta einn. Lilly var hans hjartablóm,
og hann mat hana óendanlega mikið.
Ég votta henni, og öllu þeirra skyldu-
liði, mína einlægu samúð.
Ámundi H. Ólafsson.