Morgunblaðið - 26.01.2003, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26. JANÚAR 2003 45
Það er undarleg og
erfið tilhugsun að það
sé ekki von á Steina
frænda heim einhvern
næstu daga. Í þetta
skiptið er hann ekki
bara hjá öðrum ættingjum „að
djamma eitthvað“ eins og hann orð-
aði það svo oft. Nú er því miður
ekki von til þess að hann birtist í
dyrunum með fullan poka af geisla-
diskum (sem auðvitað var það eina
sem skipti máli í farangrinum, óháð
því hve lengi átti að vera í burtu).
Nei, nú verðum við, og allir þeir
fjölmörgu sem héldu upp á „Þor-
stein djammara“, að reyna að sætta
okkur við að fá ekki að njóta nær-
veru hans lengur.
Og þó. Áhrifin sem hann hafði á
okkur eru varanleg og þær eru
margar minningarnar um hann
sem ekki munu dofna. Þannig verð-
ur hann alltaf nálægur. Það er erf-
itt að lýsa því nákvæmlega á prenti
en Steini verður alltaf hluti af okk-
ur.
Það er líka ómögulegt að lýsa
honum sjálfum svo vel sé í stuttri
grein. Líklega er samt best að
styðjast við hans eigin orð (innan
ÞORSTEINN
HÁKONARSON
✝ Þorsteinn Há-konarson fæddist
í Reykjavík hinn 20.
júlí 1954. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 24. desem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Fossvogskirkju
3. janúar.
gæsalappa hér) þegar
það er reynt. Hann
sagði til dæmis stund-
um að hann væri
„skemmtilegur kall“.
Þetta kann að hljóma
sem mont en við und-
irritaðir getum vottað
að þetta er satt og
rétt. Mörg tilsvörin
voru svo snjöll og
skemmtileg að þau
eiga vafalaust eftir að
koma ósjálfrátt upp í
hugann við ýmsar að-
stæður hér eftir sem
hingað til. Steini virt-
ist líka hafa áttað sig á því að oft
þarf ekki að hafa mörg orð um
hlutina. Stundum er til dæmis best
að hlæja bara vel og lengi að öllu
saman og segja „dúlílílílí“ (hljómar
kannski undarlega en virkar ótrú-
lega oft og vel).
En Steini var fleiri mannkostum
búinn en að vera skemmtilegur og
hann kenndi okkur fleira en nyt-
samleg orðatiltæki. Góðmennska
var honum eðlislæg og sást til
dæmis greinilega í samskiptum
hans við börn. Gjafmildur var hann,
góður dansari, bestur í sjómanni og
svona mætti lengi áfram telja. Af
Steina lærðum við óskaplega margt
þótt kennslan hafi verið óformleg.
Við eigum örugglega eftir að skilja
lexíurnar sem hann kenndi okkur
enn betur þegar fram líða stundir.
Og þótt okkur bræðrum þyki það
afskaplega sorglegt að „Þorsteinn
djammari“ skuli aldrei aftur geta
bent okkur góðlátlega á hvað við
erum „óttalega miklir gaukar“ er
okkur enn ofar í huga þakklæti fyr-
ir að hafa fengið að kynnast honum
og fyrir það að hann mun áfram
lifa í huga okkar. Við þökkum kær-
lega fyrir okkur.
Sveinn Hákon og
Hilmar Björn Harðarsynir.
Hallelúja Guðs herskarar syngja,
hallelúja frá jörðinni ómar.
Vilji sporin mín vegraunir þyngja
veit ég senn, veit ég senn er ég þar.
Ég hef lesið um land þar sem enginn
lengur þjáist af sjúkdómastríði,
enginn styrjaldar angistarkvíði,
innan skamms, innan skamms verð ég
þar.
Hallelúja í heilögum anda,
hljómar til mín frá eilífðar ströndum.
Ég finn bresta í jarðlífsins böndum,
brátt hjá Jesú, hjá Jesú ég er.
(Höf. ókunnur.)
Elsku Steini, þakka þér fyrir
góðar stundir. Frá þér stafaði alltaf
hlýja og umhyggja til annarra, ég
þakka þér fyrir hversu góður og
hugulsamur frændi þú varst henni
Anítu minni. Viljum við kveðja þig
elsku Steini með þessum orðum.
Minningin um þig mun lifa áfram í
hjörtum okkar.
Soffía og Aníta.
Elsku Steini minn. Við eigum öll
svo erfitt með að trúa því að þú
sért farinn frá okkur.
Við áttum svo margt skemmti-
legt eftir að gera sem þú hlakkaðir
til.
Svo margar yndislegar minning-
ar á ég um þig, allt frá því ég var
litla frænka, sem þú kallaðir „Dísu
litlu dúkkulísu“, og gisti hjá ömmu
og afa á Skarphéðinsgötunni og
beið þess alltaf að þú kæmir heim
úr skólanum.
Ég sat yfir þér á meðan þú klár-
aðir heimanámið, því það yrði ekk-
ert spilað eða leikið fyrr en það
væri búið.
Einnig þegar ég átti von á þér í
heimsókn sat ég við gluggann og
beið eftir að sjá þig koma úr stræt-
isvagninum, alltaf með plötubunk-
ann þinn, því músík var líf þitt og
yndi sem fylgdi þér alltaf hvert
sem þú fórst. Eina krafan sem ég
gerði var að þú kæmir með litlu
plötuna með laginu um Línu lang-
sokk, það sveikst þú aldrei þótt þú
værir orðinn hundleiður á henni.
Seinna, eftir að ég eignaðist
strákana mína, varst þú jafn ynd-
islegur vinur þeirra eins og þú
varst minn.
Þeir sakna þín sárt. Þú varst svo
hlýr, skemmtilega stríðinn stund-
um og mikill knúsari.
En umfram allt var sál þín svo
fögur.
Við Róbert Alexander og Fabio
huggum okkur við það að nú ert þú
kominn í faðm ömmu og afa.
Minningin um okkar yndislega
frænda lifir að eilífu, Guð geymi
þig.
Vigdís Haraldsdóttir.
Þú brostir
brosi engils.
Á glettnum vörum:
„Ástin!
Er ástin góð?!“
Fölur
– svo bjartur
innan um hvít sængurfötin,
bjartur
ljómandi engill,
hvarfst ...
í hækkandi sól.
Innileg samúð til Gunnu.
Ísak Harðarson.
Degi er tekið að halla
og við sitjum nokkrir
krakkar inni í kofa eftir
skíðaæfingu. Við klæð-
um okkur úr klossunum
og komum þeim fyrir í
bakpokunum okkar. Það eru allir
klárir að leggja af stað heim en við
sitjum áfram og spjöllum. Inga Júl
nartar í epli og Ingi Binna malar ein-
hverja vitleysu og við hlæjum öll.
Glugginn er þakinn svörtum stórum
fiskiflugum sem suða í takt við tal
okkar en við erum löngu hætt að
heyra í þeim, sama hversu margar
þær eru og hátt þær láta. Það er
notalegt að sitja og spjalla inni í kofa
en Danni er með lyklavöldin og kem-
ur okkur út. Einhverjir renna sér
heim, við hin löbbum veginn og tölum
út í eitt.
Einhvern veginn svona eru minn-
ingar mínar úr fjallinu. Við vorum
hópur krakka sem vissum ekkert
skemmtilegra en að vera á skíðum og
í minningunni var alltaf gaman. Við
vorum full áhuga og æfðum af kappi.
Við sem yngri vorum lærðum af þeim
eldri, t.d. að leggja brautir og nutum
einnig tilsagnar þeirra. Danni var
tveimur árum eldri en ég en reynsla
hans og geta var mun meiri. Hann
var fremstur okkar allra og ég dáðist
að einurð hans og dugnaði að ná ár-
angri.
Það var okkur hinum mikill stuðn-
ingur að hafa svo góðan skíðamann í
okkar röðum og það hvatti okkur
ósjálfrátt til dáða. Það hafði ekki síð-
ur mikil og góð áhrif á vöxt og við-
gang skíðafélagsins og kraftar okkar
á þessum árum fóru ekki síður í sjálf-
boðavinnu fyrir félagið en æfingar.
Þetta var gefandi og skemmtilegur
tími og á þessum árum lærði ég svo
DANÍEL ÞÓR
HILMARSSON
✝ Daníel Þór Hilm-arsson fæddist á
Dalvík 8. febrúar
1964. Hann lést á
Dalvík sunnudaginn
29. desember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Dal-
víkurkirkju 4. jan-
úar.
margt sem hefur reynst
mér gagnlegt við aðrar
aðstæður. Fyrir það er
ég þakklát.
Takk fyrir sam-
veruna í fjallinu.
Ég og fjölskylda mín
sendum öllum ástvinum
Danna okkar dýpstu
samúðarkveðjur, megi
allar góðar vættir
styrkja ykkur öll.
Hermína
Gunnþórsdóttir.
Nú kveðjum við góð-
an vin og félaga Daníel Þór Hilmars-
son. Leiðir okkar hafa legið saman
allt frá barnæsku er við ólumst upp á
Dalvík og síðar meir er við urðum fé-
lagar og keppinautar á skíðunum.
Upp í hugann koma minningar um
margar þeirra æfinga- og keppnis-
ferða sem við fórum saman bæði inn-
anlands og utan. Minningar sem við
munum geyma í hjarta okkar.
Á þessum árum myndaðist með
okkur vinskapur og traust sem erfitt
er að lýsa. Gamansemi og létt stríðni
milli okkar félaganna var hluti af
veruleikanum og að okkar mati nauð-
synlegur til að halda uppi góðum
móral í slíkum ferðum. Danni var
einn af þeim sem gera miklar kröfur
til sjálfra sín og þann árangur sem
hann náði í íþróttinni má að miklu
leyti þakka sjálfsaganum sem hann
tamdi sér.
Þegar keppnisferli Danna lauk tók
við alvara lífsins. Stofna fjölskyldu,
koma yfir sig þaki og stofna fyrir-
tæki. Danna fórst þetta allt vel úr
hendi og fylgdist maður með fram-
gangi hans og fyrirtækis hans með
aðdáun. Þar skein í gegn sama ósér-
hlífnin og aginn og hann hafði tamið
sér á skíðunum.
Síðustu árin hafa samskipti okkar
verið takmörkuð vegna búsetu okkar.
En í þau skipti sem við hittumst voru
ætíð sömu hlýju kveðjurnar sem fóru
á milli með léttu spaugi í kjölfarið.
Við berum þá von í brjósti að vinur
okkar sé kominn á betri stað og biðj-
um almáttugan Guð að styrkja börn,
foreldra og fjölskyldu Danna í þeirra
djúpu sorg.
Við kveðjum þig nú í hinsta sinn
með bænaversi langalangafa okkar.
Alla sem kærir eru mér,
eg fel minn Guð í höndur þér.
Heilagi faðir himnum á
frá háska varðveittu mig og þá,
enn þegar lífsins dagur dvín,
í dýrðarheimkynni leið oss þín.
(Hans Baldvinsson frá Upsum.)
Elías J. Bjarnason og
Bjarni Th. Bjarnason.
Elsku Danni, ég fylltist sjálfkrafa
spenningi í gærkvöld þegar ég sá á
skjánum á farsímanum mínum að
vinur okkar, Friðrik, var að hringja.
Símtal frá honum þýðir oftast að
fram undan er spennandi veiðiferð
með ykkur félögunum en í ljósi tíma-
setningarinnar þótti mér líklegra að
Friðrik væri nú að leita frétta af því
hvernig jólarjúpan hefði bragðast,
enda hefur ekki skort villibráðina á
jólaborðið eftir að ég kynntist ykkur
félögunum og fór að stunda veiðar
með ykkur fyrir norðan. Ég hafði ein-
mitt verið að hugsa til þín á gamlárs-
kvöld þegar við fjölskyldan gæddum
okkur á síðasta bitanum af hrein-
dýrabógnum sem ég fékk hjá þér í
hitteðfyrra.
Það var um margt minnisstæð
ferð. Það var komið fram í rjúpna-
tímabil og þið Friðrik höfðuð skipu-
lagt veiðihelgi. Ég ákvað að taka mér
frí á föstudeginum og keyrði norður á
fimmtudagskvöldi. Ég hafði þá um
nokkurt skeið verið að þreifa fyrir
mér í gæsaveiði en ekkert gengið og
þú hafðir haft veður af þessum raun-
um mínum. Um kvöldið hringdir þú í
mig og sagðist hafa heyrt
gæsaskvaldur fram í dal og hvort við
ættum ekki að freista þess að sitja
fyrir fugli í fyrramálið. Það varð úr
og í birtingu sátum við í vöðlunum í
skurðsenda þar sem vatnið náði okk-
ur upp í mitti. Það lá þétt kulda-
mistur yfir dalnum og þegar þú þótt-
ist verða var við gæsaferðir tókst þú
upp flautuna og hófst að kalla. Ég
fylgdist vantrúaður með aðförunum
og hugsaði mér nú að þetta væri
veiðimennska sem ætlaði að eftirláta
öðrum. En viti menn, úr þokunni
heyrðist vængjaþytur og gæs sveif
inn til lendingar á pollinum fyrir
framan nefið á okkur. Þetta var mín
fyrsta gæs og þegar við fórum austur
í haust á gæsaveiðar og þú áttir ekki
heimangengt sendir þú mér ítarlegar
teikningar af veiðistöðum og flugleið-
um til að tryggja að við hefðum ár-
angur sem erfiði. Þarna var þér rétt
lýst, alltaf tilbúinn að rétta okkur
hinum hjálparhönd og þegar við
gengum til rjúpna varstu vís með að
láta mér eftir bestu veiðistaðina en
feta sjálfur erfiðari og torfærnari
slóðir.
Það var því mikið reiðarslag að í
þetta sinn var Friðrik að færa mér
sorgarfréttir, hann Daníel, félagi
okkar, er látinn. Hrifinn burt í blóma
lífsins. Ekkert verður sem áður.
Hjartað nístir, sár söknuður. Eftir
stendur minningin um góðan dreng
og félaga.
Daníel var sannkallaður afreks-
maður á sviði skotveiði. Hann var
íþróttamaður í ólympískum skilningi
og meistaraskytta og skaut helst
aldrei fugl nema á flugi. Skemmtileg-
ast þótti honum að fást við rjúpuna í
kjarri og ég fylgdist oft agndofa með
tilþrifunum.
Á milli veiðifélaga skapast gjarnan
náið samband, samband sem byggist
á algjöru og skilyrðislausu trausti,
því oftar en ekki eru menn að takast á
við óblíða náttúruna í óbyggðum
landsins þar sem allra veðra er von
og aðstæður geta hæglega orðið lífs-
hættulegar á svipstundu. Á slíkum
stundum er fengur að því að hafa
menn eins og Daníel Þór Hilmarsson
sér við hlið. Ég er stoltur af því að
hafa átt Daníel sem veiðifélaga og ég
mun sakna þeirra veiðiferða sem við
áttum ófarnar saman í þessu lífi.
Og aftur hvarflar hugurinn að
veiðiferðinni fyrrnefndu. Eftir að
hafa fellt gæsina héldum við heim til
þín á Dalvík. Þú hitaðir kjötsúpu og
síðan lögðum við aftur út í þokuna og
í þetta sinn í leit að rjúpu inn á dal.
Fljótlega gengum við upp úr þokunni
og þar skein sólin svo heit að við
þurftum að fækka fötum. Og ég
geymi í huga mínum minninguna um
okkur þar sem við sátum göngumóðir
uppi á fjallstoppi, baðaðir í sólskini,
og horfðum algjörlega hugfangnir yf-
ir Eyjafjörðinn og nærliggjandi firði
fyllta af hvítri þokunni. Og ég get
ekki varist þeirri hugsun að útsýnið
sé svipað þaðan sem þú situr núna og
vakir yfir okkur hinum sem eftir
stöndum.
Ástvinum Daníels og ættingjum
votta ég mína dýpstu samúð.
Guð blessi minninguna um góðan
dreng og veiti okkur styrk.
Kristinn Tryggvi Gunnarsson.
Það voru mér ákaflega þung og
erfið spor að fara frá Íslandi annan
janúar og geta ekki verið viðstaddur
útför Daníels Þórs Hilmarssonar, eða
Danna eins og hann var ávallt kall-
aður. Því langar mig að skrifa nokkur
orð til að minnast hans.
Ég fór ungur að æfa skíði hjá
Skíðafélagi Dalvíkur og urðu þar mín
fyrstu kynni af Danna. Það fór ekki
framhjá okkur krökkunum að þar fór
maður sem hafði mikinn áhuga og
þekkingu á skíðaíþróttinni. Danni
sýndi skíðafólki úr Dalvíkurbyggð
mikinn áhuga og var ávallt reiðubú-
inn að miðla af reynslu sinni og þekk-
ingu. Ekki fór heldur framhjá nein-
um það mikla starf sem hann innti af
hendi innan Skíðafélagsins. Á mótum
var hann oftar en ekki í stjórnunar-
stöðum því að allir vissu að þá voru
málin í góðum og öruggum höndum.
Fyrir u.þ.b. tveimur árum, eða vet-
urinn 2000–2001 má segja að ég hafi
nánast búið á heimili hans. Þá urðum
við mjög góðir vinir og ég fann æ bet-
ur hversu blíður og góður maður
hann var, maður sem alltaf vildi
hjálpa til, alltaf var tilbúinn að gefa
góð ráð og alltaf duglegur að hvetja
mann í því sem maður var að gera. Til
marks um þann stuðning og áhuga
sem hann hafði til þess að við mætt-
um ná sem bestum árangri á skíðum
tók hann vinnuna sína að hluta til
með sér í æfingaferð með okkur til
Austurríkis svo af ferðinni gæti orðið.
Það má segja að Danni eigi mjög
stóran þátt í því að ég er nú við nám í
skíðamenntaskóla í Noregi, því hann
hvatti mig óspart til að taka þá
ákvörðun, hann sagði að það mundi
þroska mig bæði sem skíðamann og
einstakling. Ég verð ætíð þakklátur
fyrir að hafa fengið að kynnast
Danna og eiga hann sem vin.
Ég kveð þig nú vinur með trega og tár,
þú tókst mér sem syni og bróður.
Í brjósti mér bærist nú söknuður sár,
signi þig drottinn vor góður.
Ég bið góðan Guð að styrkja og
blessa aðstandendur Danna á þess-
um erfiðu tímum. Samúðarkveðjur,
Kristinn Ingi Valsson,
Opdal, Noregi.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BJARNEY INGIBJÖRG ÓLAFSDÓTTIR,
Hlíf II Ísafirði,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 23 janúar sl.
Magni Ö. Guðmundsson, Svanhildur Þórðardóttir,
Anna Lóa Guðmundsdóttir, Gunnlaugur Einarsson,
Þórdís Guðmundsdóttir, Halldór Guðmundsson,
Sveinn Guðmundsson, Bergljót Ása Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.