Morgunblaðið - 26.01.2003, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26. JANÚAR 2003 47
Er við kvöddum mágkonu okkar
Halldóru Ingibjörgu Kristjánsdótt-
✝ Halldóra Ingi-björg Kristjáns-
dóttir fæddist á
Klængshóli í Skrið-
dal 15. janúar 1920.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 12. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Kristján Halldórsson
bóndi á Klængshóli
og kona hans Mar-
grét Árnadóttir.
Systur hennar voru
sex, Anna, Jónína,
Birna, Erna, Eva og
Kristjana. Jón Matthías Hauksson
fæddist á Akureyri 4. ágúst 1923.
Hann lést 6. nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans voru Haukur
Sigurðsson sjómaður og kona
hans Jóhanna Jónsdóttir.
Halldóra og Jón gengu í hjóna-
band 14. júní 1947. Þau eignuðust
tvo syni, Sigurð húsasmíðameist-
ara, f. 13. desember 1946, og
Kristján bónda í Stóra-Dal í Húna-
vatnssýslu, f. 3. júlí 1950. Áður átti
Halldóra soninn Árna Hauk Gunn-
arsson sem býr í Bandaríkjunum.
Útför Halldóru var gerð frá Ak-
ureyrarkirkju 20. september og
útför Jóns frá Akureyrarkirkju
14. nóvember.
ur 20. september í haust kom það
ekki í huga okkar að tveimur mán-
uðum síðar yrði eiginmaður hennar
og okkar kæri bróðir Jón Matthías
Hauksson líka horfinn okkur hér á
jörð og þótt heilsan væri orðin léleg
komu vistaskiptin á óvart eins og
alltaf er. Þau höfðu gengið saman
langa ævi og farsæla í 55 ár, átt sam-
an synina Sigurð og Kristján, en fyr-
ir átti Halldóra soninn Árna Hauk.
Heimili þeirra ljómaði alltaf af
snyrtimennsku og reglusemi, bæði
úti sem inni, og átti Halldóra sinn
stóra þátt í þeirri vinnu. Hún var vel
gefin, hafði ung að árum verið í Hér-
aðsskólanum á Laugarvatni og nýtti
sér vel það sem hún lærði þar og var
sjór af fróðleik fyrri tíma og sérlega
ljóðelsk kona.
Jón var elstur af okkur fimm
systkinunum og þar af leiðandi for-
ingi hópsins ef svo bar undir. Það var
oft glatt á hjalla og uppátækin mörg,
enda þurftu börn í þá daga að finna
sjálf sína dægrastyttingu og þótt
takmörk væru á leikgleðinni var allt
frjálst og enn þann dag í dag segjum
við er við komum saman: „Manstu
þegar Nonni gerði þetta eða hitt.“
Hann gat verið hrókur alls fagnaðar í
góðum hópi. Átti auðvelt með nám og
varð gagnfræðingur frá Gagnfræða-
skóla Akureyrar sem þá var og hét.
Eftir það tók brauðstritið við bæði á
sjó og landi. Hann var einkar hagur
maður við alla vinnu sem kom sér vel
er hann byggði sér húsið Löngumýri
1 á Akureyri og þar bjuggu þau hjón
allan sinn búskap utan tvö eða þrjú
fyrstu árin. Eftir að Halldóra og Jón
giftu sig fór hann að vinna í Prent-
verki Odds Björnssonar og vann þar
alla sína starfsævi. Þar eignaðist
hann starfsfélaga sem hann minntist
oft á og þá alltaf með kátínu og góð-
um hug. Nú finnst okkar stórt skarð
vera komið í systkinahópinn er
Nonni bróðir er allur, en áður höfum
við kvatt yngsta bróðurinn, Guð-
mund. Að leiðarlokum skulum við
horfa á það bjarta og fallega, þakka
fyrir öll árin sem við áttum saman og
allar ánægjustundirnar og gleðjast
yfir því að Nonni og Dóra eru aftur
saman í eilífðinni, þessi jól sem og öll
jól sem þau áttu á jörðinni.
Innilegar samúðarkveðjur til sona
þeirra og sonarbarna.
Guð blessi Jón og Halldóru.
Sigrún og Ásta.
HALLDÓRA I. KRISTJÁNS-
DÓTTIR OG JÓN M. HAUKSSON
Elsku Fanney
frænka.
Það var gott að koma
til ykkar í Hnitbjörg.
Lykt hússins var
blanda af lykt úr ljósmyndastofunni
og svo þessi góði ilmur sem tilheyrði
saumastofunni þinni og bakkelsinu
þínu. Svo var líka alltaf hlýtt hjá ykk-
ur sem mér þótti voða gott. Það brást
ekki að þú tókst vel á mót mér. Oftast
var Vibbi niðri að stússast í myndum
og þú að sauma eða dúlla í eldhúsinu.
Það var líka spennandi að setjast nið-
ur á dývaninn í saumastofunni
(stundum á títuprjóna) og skoða öll
fallegu efnin og sniðblöðin sem voru
allt í kringum þig. Alltaf var ég jafn
undrandi á því hvernig þú gast talað
með munninn fullan af títuprjónum,
það léku ekki aðrir eftir. Jafnan fékk
ég eitthvað gott í gogginn hjá þér,
randalín eða sultutertu og oftar en
ekki fór ég frá þér einum vasaklútn-
um ríkari. Þið Vibbi voru dugleg að
taka mig með í berjamó í Vöðlavíkina
eða í önnur góð berjalönd. Oft var ég
vantrúa á að við gætum fyllt alla þá
dalla og brúsa sem voru í för, en alltaf
tókst það einhvernveginn.
Ég man eftir því að í desember,
hvert ár, komum við systurnar til
ykkar að fægja silfrið. Það var með
það eins og berjamóinn, ég óttaðist að
okkur tækist aldrei að klára. En það
var nú öðru nær, tíminn leið hratt í
hlýju heimilis ykkar við gnægtir úr
eldhúsinu. Stundum kom ég til þín,
bara af því að mig langaði að koma og
sitja nálægt ykkur. Þá gat ég dundað
mér með „kastalann“ sem trúlega
hefur verið sígarettubox og ljónið
hans Vilbergs, meðan hann sat og
hlustaði á útvarpið og þú snerist í eld-
húsinu.
Það varst þú sem kenndir mér að
FANNEY
GUÐNADÓTTIR
✝ Fanney LovísaGuðnadóttir,
saumakona á Eski-
firði, fæddist 7. júlí
1917. Hún lést á
Sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 29. desem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Eskifjarðar-
kirkju 4. janúar.
strauja, og enn í dag er
það það skemmtileg-
asta húsverkið. Ég fékk
að strauja vasaklúta og
viskustykki, stundum
jafnvel bekkjarýjur.
Stundum sagðir þú við
mig: Ósköp ert þú lík
mér blessað barn, og
þegar ég varð fullorðin
sagðir þú mér að ég
væri bara með alveg
sama vöxt og útlit og
þú, á þínum yngri árum.
Í fyrstu var ég nú ekki
alveg sammála, en í dag
þegar ég lít í spegil
kemur þetta oft upp í huga mér og
satt að segja er ekki leiðum að líkjast!
Nú fyrir jólin þegar Vibbi sendi mér
margar gamlar myndir, þar af eina af
þér ungri stúlku, sé ég betur hvað þú
áttir við.
Þegar pabbi kom til mín í fyrra og
færði mér slæðuklútinn og hálsmenið
frá þér fannst mér þú vera til mín
komin. Lyktin, sem einkenndi húsið
ykkar, vakti upp svo margar góðar og
hlýjar minningar um þig og það hvað
þú varst sérstök. Ég man vel eftir þér
með þennan fallega stein hangandi
um hálsinn og skupluna á höfðinu. Ég
veit ekki hvort ég get borið þetta
skart með sama þokka og þú en ég
mun reyna mitt besta. Annað kenndir
þú mér. Þú skiptir aldrei skapi og
lagðir áherslu á að það þýðir ekkert
að vera að fárast yfir orðnum hlutum,
heldur gera það besta úr því sem orð-
ið er.
Elsku frænka, þakka þér fyrir allt
sem þú kenndir mér og fyrir að hafa
verið til. Þó ég hefði heldur viljað geta
kvatt þig á Eskifirði, verð ég að láta
þessi orð nægja. Elsku frænka hvíl
þú í friði og undirbúðu komu okkar
hinna. Það verður gott að koma til
þín.
María Ölvers.
Þegar einhver manni svo kær
hverfur á brott úr þessari tilveru, leit-
ar hugurinn til baka. Fanney, eða
frænka eins og hún var oftast kölluð
og Vilberg eiginmaður hennar
bjuggu á Eskifirði allan sinn búskap.
Fanney og Vilberg. Frænka og Vibbi.
Það er í raun ekki hægt að nefna nafn
annars þeirra án þess að hitt komi
upp í hugann, svo náin og samrýmd
voru þau alla tíð.
Þau hjónin höfðu yndi af íslenskri
náttúru, og nutu þess að ferðast um
landið. Oft var það, þegar veður var
bjart og fallegt, að þau renndu upp á
Hérað og komu þá jafnan við á Stóra-
Sandfelli. Þegar við krakkarnir viss-
um að það var von á þeim, fylgdi því
mikil tilhlökkun, því alltaf var frænka
með eitthvað gott í veskinu til að
gæða okkur á. Oft var farið saman í
berjamó og steinaleit. Þá lögðust á
eitt þær systur, móðir okkar og
Fanney, með það að útbúa girnilegan
nestispakka og svo var drukkið úti í
laut.
Alltaf var Frænka jafn „elegant“.
Hún var mjög smekkleg í klæðaburði
og virtist alltaf klæðast fötum sem
hæfðu tilefninu og bar þau með glæsi-
leik, hvort sem hún var í fjallgöngu
eða fermingarveislu.
Frænka var snilldar saumakona og
það sem einkenndi starf hennar var
einstök vandvirkni og eljusemi. Alltaf
var hún verkefnum hlaðin, en gaf sér
þó ævinlega tíma til að leggja okkur
lið þegar breyta þurfti flík eða sauma
nýjar, hvort sem um var að ræða
fermingarkjóla eða skólaföt. Við vor-
um kannski ekki alltaf sammála um
síddina á kjólunum okkar, en árang-
urinn varð alltaf jafngóður þegar
Frænka fékk að ráða. Í myndaalbúm-
um fjölskyldunnar, má sjá okkur
klæðast hinum ýmsu flíkum eftir
hana. Oftast ber þó fyrir augu skírn-
arkjólinn, sem hún saumaði upphaf-
lega handa elsta bróður okkar Bjarna
árið 1944, en kjóllinn hefur fylgt fjöl-
skyldunni síðan og hefur verið
skírður í honum á þriðja tug barna.
Frænka og Vibbi voru með ein-
dæmum gestrisin og ævinlega var
tekið móti manni með hlýju og gleði
og einstaklega rausnarlegum veiting-
um. Alltaf stóð heimili þeirra okkur
opið, hvort sem um var að ræða dvöl
lengri eða skemmri tíma. Og ættar-
böndin héldust styrk, þó hópurinn
dreifðist og lengra liði á milli sam-
verustunda.
Við kveðjum Fanneyju Guðnadótt-
ur með söknuði og minnumst með
þakklæti góðra samverustunda, gest-
risni hennar og góðvildar í okkar
garð. Vilberg, ættingjum og vinum
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Alda, María, Birna og Jó-
hanna frá Sandfelli.
Hinn 19. desember
sl. lést í Reykjavík
Valgerður Þorsteins-
dóttir, Skaftasonar og konu hans
Þóru Matthíasdóttur, Jochumsson-
ar. Valgerður var fædd 25. maí
1914 og yngst þriggja dætra for-
eldra sinna.
Eftir lát Þorsteins Skaftasonar
árið 1915 flutti Valgerður, sem þá
var á fyrsta ári, ásamt móður sinni
og tveimur eldri systrum, Guðrúnu
og Hildi, á heimili afa síns og
ömmu á Akureyri, Guðrúnar Run-
ólfsdóttur og Matthíasar Jochums-
sonar, á Sigurhæðum. Var Val-
gerður sín bernskuár þar til
heimilis.
Sem ung kona aflaði hún sér
menntunar í leiklist og tungumál-
um auk hattasaums og hússtjórn.
Á þeim árum var Steingrímur
Matthíasson, yngsti sonur
Matthíasar Jochumssonar, einnig
búsettur á Akureyri og bjó ásamt
konu sinni Kristínu Þórðardótttur
Thoroddsen og sex börnum þeirra
á Spítalastíg, sem er í nágrenni
Sigurhæða en nokkru sunnar á
brekkunni. Mikill samgangur var
milli heimilis Steingríms og stór-
fjölskyldu Matthíasar og oft glatt á
hjalla þar sem börn þeirra systk-
ina, Steingríms og Þóru, voru á
svipuðu reki. Móðir þeirrar er
þetta skrifar var yngsta barn
Steingríms og Kristínar, Herdís
Elín. Hún var nokkrum árum yngri
en systurnar, dætur Þóru, og hlaut
hún sem barn sérstaka athygli og
umhyggju frænkna sinna en Val-
gerður og systur hennar litu á Dís-
ellu litlu sem dúkkuna sína! Sem
barn naut svo undirrituð þess að
heyra sögur af bernskuheimili
móður sinnar og af frændgarðin-
um; sleðaferðum til kirkju um há-
vetur í snjónum þar sem hestum
var beitt fyrir og bjöllur klingdu,
lautartúrum að sumri með nest-
iskörfur og ferðum í Skógarselið í
Vaglaskógi, söng og spileríi. Val-
gerður og systurnar komu þar mik-
ið við sögu.
Þegar mig sem unga manneskju
þyrsti í að heyra enn frekar um og
VALGERÐUR
ÞORSTEINSDÓTTIR
✝ Valgerður Þor-steinsdóttir
fæddist á Seyðisfirði
25. maí 1914 en ólst
upp á Akureyri. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum í Reykjavík
19. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 27. des-
ember.
fá innsýn í fleiri hliðar
í fari móðurfólks míns
og umhverfi þess var
Valgerður örlát að
vanda og rík upp-
spretta heimilda um
líf og örlög formæðra
og -feðra. Í þeim sögn-
um naut frásagnar-
hæfileiki hennar og
dramatísk lund sín
vel. Í Valgerði bjó
hæfileiki til barns-
legrar hrifni og ein-
stakt næmi á fólk og
umhverfi. Það var
henni í blóð borið og
eiginlegt alla tíð.
Mér eru minnisstæðar margar
myndir af Valgerði – oft eru þær í
tengslum við eins konar lautartúra,
í íslenskri eða danskri náttúru:
Valla frænka í heimsókn í Mýrdal,
alsæl í sandfjörunni við Reynis-
dranga í rokinu og rigningunni
með hattinn sinn og dömuveskið:
„– drottinn minn hvað þetta er
dásamlegt!“ Skopskynið skorti
heldur ekki.
Á heimili hennar og Steingríms
J. Þorsteinssonar mátti sjá ákaf-
lega vel valið safn íslenskrar mynd-
listar frá fyrri hluta 20. aldar, þar
fór fram umræða um bókmennta-
verk í samtíma og fortíð – svo ekki
sé minnst á tónlistina sem alla tíð
var yndi Valgerðar og ástríða.
Þegar ég hleypti heimdraganum
frá Akureyri var heimili Valgerðar
í Reykjavík mér opið. Hjá Valgerði
naut ég elsku og ástúðar eins og
væri ég ein af dætrum hennar. Við
Sigrún yngsta dóttir hennar urðum
– okkur sjálfum til undrunar og
gleði – samstiga í meðgöngu og
fæðingu frumburða okkar sumarið
1977 og varð það til að treysta
tengslin enn frekar.
Áhugi og gleði Valgerðar yfir
börnunum var ævinlega hjartanleg.
Hún var óspör á aðdáun og hvatn-
ingu og leit á slíka uppörvun sem
ómissandi við uppeldi barna – en
ekki síður sem sjálfsagðan þátt í
umgengni við manneskjur yfirleitt,
ungar sem aldnar.
Valgerður var manneskja sem
bar gæfu til að varðveita lífsgleði
sína og koma auga á fegurð í öllu
og öllum – svo lengi sem hún lifði.
Hvað boðar nýárs blessuð sól?
Hún boðar náttúrunnar jól,
hún flytur líf og líknarráð,
hún ljómar heit af Drottins náð.
(Matthías Jochumsson.)
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
njóta samvista við elsku frænku
mína. Blessuð sé minning hennar.
Þóra Sigurðardóttir.
Elsku mamma mín,
það að hafa eignast
svona yndislega móður,
svo blíða og góða, er
ekki öllum gefið. Ég
kvaddi þig á mánudegi
og daginn eftir kvaddir þú þennan
heim.
Við söknum þín öll. Ég veit þið
Sylvía hafið tekið vel á móti elsku
Sigga okkar og nú er hann kominn til
ykkar og þið getið spjallað saman á
ný.
Ég man þig og mun þér aldrei
gleyma. Blessað sé nafn þitt bæði á
himni og jörðu. Ég bið góðan Guð að
styrkja pabba.
ÓLÖF SIGURBORG
SYLVERÍUSDÓTTIR
✝ Ólöf SigurborgSylveríusdóttir
fæddist 6. júlí 1921.
Hún lést á heimili
sínu 2. október 2001
og var úför hennar
gerð frá Bústaða-
kirkju 10. október
2001.
Ég veit að innst í huga
mér er draumur helgaður
þér og að hvert kvöld sem
ég lifi
mun ég minnast þín. Þó
lífið haldi áfram
er eitthvað breytt í mér.
Korn sem þú sáðir í huga
minn er sprungið út og
orðið að draumi.
(Salka.)
Ég þakka þau ár sem ég
átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Blessuð sé minning þín, mamma
mín. Þín dóttir,
Björg Gunnarsdóttir.