Réttur - 01.02.1919, Blaðsíða 2

4
íjéttur.
Sjá liin ungborna tíð vekur storma og stríð,
leggur stórhuga dóniinn á feðranna verk,
heimtar kotungunr rétt — og hin kúgaða stétt
hristir klafann og sér, hún er voldug og sterk.
Alt skal frjálst, alt skal jafnt, réttan skerf sinn og skamt
á hvert skaparans barn, alt frá vöggu að gröf.
Þetta boðorð knýr fram, knýr oss brautina fram,
undir blikandi merkjum uin lönd og um höf.
Hin kúgaða stétt brýst um og hristir klafann. Það eru
veðrabrigði. Við finnum þau í kringum okkur. Sumir hafa
beyg af þeim, aðrir fagna þeim, en allir kannast við, að
veðrabrigði eru það. »Vindurinn biæs og þú heyrir hans
þyt, en þú veist ekki hvaðan hann kemur eða hvert hann
fer.« En er það nú víst? Er það líka sama gátan hvaðan
þessi veðrabrigði stafa? Getum við nú ekki staðnæmst hér
ofurlitla stund — hvernig sem skoðunum okkar er varið —
til þess að athuga í sameiningu hvaðan þessi stormhvinur
kemur, sem nefndur hefir verið jafnaðarhreyfing, og hvert
hann stefnir?
Mannfélagið er þannig skipað, að það leggur mönn-
unum byrðar á herðar. Ef þessar byrðar hvíla ekki
nokkurnveginn jafnt á öllum hlutum mannfélagsins, þá er
hætt við, — já, þá getur ekki hjá því farið, að stormur rísi
upp, þar sem þunginn verður mestur. Og þó að stormur-
inn verði svo sterkur, að mannfélagshöllin nötri frá rótum,
þá er ekki til neins að kenna storminum um það. Það er
eins með straumana í mannlífinu, eins og vindinn í loftinu.
Peir leita undan þunganum, hvar sem hann hvílir á. En af
því að það er sannfæring mín, að þessi misjafni þnngi mann-
félagsbyrðanna sé möpnunum sjálfum að kenna, þá langaði
mig til að nota tækifærið til að benda ykkur á boðorðið,
sem skáldið hefir málað svo skýrt í framsóknarfána nýja tím-
ans. Boðorðið þetta:
»Alt skal frjálst, alt skal jafnt, réttan skerf sinn og skanit
á hvert skaparans barn, alt frá vöggu að gröf.«
Pað sem gefur mér tilefni til að gera jafnaðarhreyfinguna