Réttur


Réttur - 01.02.1919, Blaðsíða 4

Réttur - 01.02.1919, Blaðsíða 4
6 Réttur. fyrir misskilning, að eg lít svo á, að hér á landi séu hlut- fallslega fleiri á milli flokka en annarsstaðar. Enda er flokka- skiftingin tæplega eins ákveðin hér eins og í öðrum löndum. En eg mun síðar reyna að sýna fram á, að h'ér sé þó full ásíæða til að tala um misjafna menn, og að jafnaðarhugsjón- in, sönn jafnaðarhreyfing, eigi fult erindi til okkar eins og til annara. Mismunurinn á milli þessara flokka verður eftir því meiri, sem lægri stéttirnar þuifaað berjast harðari baráttu, til að afla sér viðurværis. Peir, sem í þeim flokknum lenda, færast því fjær því að standa hinum jafnfætis. Djúpið á milli flokkanna stækkar, eftir því sem meira þrengir að kjörum verkalýðsins. Þegar vöxtur og viðgangur einhvers þjóðfélags stefnir í þá átt, að gera alþýðu manna ósjálfbjarga gagnvart þeim, sem framleiðslutækin hafa í höndum, og ef máttur auðvaldsins er notaður til að klípa af þeim skamti, sem verkafólkið ber frá borði, þá er við því að búast, að loks hefjist hreyfing. Og ef mikið kveður að því, að öðrum flokknum sé gert erfitt fyrir með að afla sér lífsnauðsynja sinna, þá er þess að vænta, að hreyfingin verði sterk, alveg eins og stormurinn, þegar snögg og mikil þrýsting legst á á einum stað. En er það þá einungis það, sem muninum veldur, að í öðrum flokknum fá menn vinnu sína ver launaða, og hafa fyrir þá sök minna fyrir sig að leggja en í hinum? Nei, — það er miklu meira, sem á milli ber. Stéttamunurinn á sér miklu dýpri rætur en það, að hann falli um sjálfan sig þó jafnvægi kæmist á efnahag manna. Til þess að mennirnir geti orðið jafnir, og geti fundið, að þeir eru allir jafnir, þá verða lifnaðarhœttir þeirra að verða svo líkir, að engum þyki of »fínt« handa sér það sem annar hefir um hönd, og að engum þyki neitt ofgróft eða niðrandi fyrir sig, sem annar temur sér eða verður að sætta sig við. Og það þarf meira en þetta. Hugsunarhátturinn verður líka að færast í það horf, að hver maður telji sér skylt að reyna að skilja alla, sem eitthvað hafa við hann að ræða, og að enginn telji sig of
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70

x

Réttur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Réttur
https://timarit.is/publication/319

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.