Réttur - 01.02.1919, Blaðsíða 1

Veðrabrigði.
(Alþýðufyrirlestur, fluttur á Akureyri 26. jan. 1919, og víðar).
Það þarf snöggar og stórfeldar breytingar á þunga loftsins
í gufuhvolfinu, til þess að stormarnir æði yfir löndin og höf-
in. Stundum eru breytingarnar hægar og seinar. Þá líður
hægur andvari yfir víkur og voga, og þægilegt leiði flytur
fleyin áleiðis til þess staðar, sem þau stefna að, og um sljelt-
ur og dali flytur golan öllum lifandi verum nýjan straum af
hressandi og svalandi andrúmslofti. f*á er eins og hreyfing-
in verði til að Iífga og gleðja alt, sem hún snertir við. En
þegar loftþunginn verður óeðlilega mikill á einhverju svæði,
þá leitar loftið, setn mest þrýstir að, undan farginu, brunar
áfram eins og æðandi stormur, sem sópar í burtu öllu því,
sem fúið er og farið að feyskjast, og grípur þá með sér um
leið sumt af því, sem stæðilegra er og grandar ýmsu, sem
mörgum er eftirsjón að. — F’etta vitum við öll að er nátt-
úrulögmál, sem engum dettur í hug að mannlegur kraftur
fái rönd við reist. — Þau eru ekki svo fá, náttúrulögmálin,
sem líkja má við þetta. í sálum einstakra manna geysa marg-
víslegir stormar, sem koma af því, að meiri þungi legst á
einn þátt sálarlífsins en annan. í félagslífi mantianna eru
stormarnir ennþá margbreyttari, svo margbreyttir, að það er
hverjum einum manni ofvaxið, að skilja alla þær hreyfingar
út í ystu æsar. Ein af þessum hreyfingum er það, sem
skáldið beitdir á í kvæðinu þessu:
1