Réttur


Réttur - 01.02.1919, Blaðsíða 37

Réttur - 01.02.1919, Blaðsíða 37
Ræktun og siálfstœði. 39 einnig eí land væri unnið undan Markarfljóti, eða öðrum land- flögðum þar syðra. Stór svæði, hentug til áveitu, eru einnig til í Þingeyjarsýslu og víða Norðanlands, þar sem slík þorp væru hugsanleg. — Þorpin gætu jafnvel vaxið upp á skömmum tíma, um leið og áveitan væri fullgerð. Ættu þau að fá styrk af opinberu fé, með lánum og, ef til vill, byggingar- styrk. Ættu þau að byggjast samkvæmt fyrirmyndum frá þeim, sem vit hafa á, hvað hagfeldast er og smekklegast. Verður það uium að sjá rísa upp steinhúsaþorp, bygð í fögr- um stíl, með blómgörðum við húsin, stórum túnum og engjaflæmum alt í kring, þar sein áður var auðnin ein. Mundu þorpsbúar geta í saineiningu notað hin vönduðu og stórvirk- ustu verkfæri, miklu fremur en bændurnir í strjál-býlinu. Eg hefi nú bent á þær leiðir, sem færastar virðast til þess að fjölga býlum í sveitum, og gera fólkinu, sem upp vex, kost á sjálfstæðri atvinnu við jarðrækt. En eg hefi eigi minst á fjárhagshliðina alment. Skortur fjármagns befir löngum verið þyngsta þraut land- búnaðarins. Pað gefur að skilja, að fyrirtæki, sem eru all- kostnaðarsöm, erfið og arðlaus í byrjun, þó þau veiti ágæt- an arð þegar stundir líða, muni eigi verða rekin í stórum slíl án lánsfjár. Enda hefir það sýnt sig um jarðræktina íslensku. — »Jarðabæturnar« eru svo sáralitlar, varla nema hjáverk og kák, eins mikið til gamans sem gagns, nema hjá einstökum efnamönnum og atorkumönnum. Þrátt fyrir þær gengur alt of hægt með að auka afurðir landsins, og stafar þetta að miklu leyti af vöntun veltufjár. Við höfum tvo banka, sem áttu að bjarga. En sú hefir orðið raunin, að landbúnaðurinn hefir haft þeirra lítil not. Veldur þar fyrirkomulag þeirra miklu. Pað er aðeins veð- deild Landsbankans, sein miðuð er við að lána fé út á jarðir, og lánskjörin þó afarslæm. En nokkru mun þó valdið hafa ill stjórn og hlutdræg. Er það auðséð, að frekar hafa kaupmenn, sjávarútvegsmenn og húseignabraskarar komist upp á háborðið bjá bönkunum heldur en bændur. Oft hefir »ekkert fé verið
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70

x

Réttur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Réttur
https://timarit.is/publication/319

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.