Réttur - 01.02.1919, Blaðsíða 6

8
Réttir,
lítur með undrun og hálfgerðri lílilsvirðingu á þá menn, sem
ekki telja eftir sér erfiði eða óþægindi til að lijálpa þjónum
sínum eða öðrum við algenga vinnu. Eg gæti nefnt fjölda
mörg dæmi þessu til sönnunar. — Mér dettur í hug bóndi,
sem kom ríðandi í kaupstað. Hann varð alveg sem þrumu-
lostinn af undrun, er hann sá embættismannskonu vera að
þvo þrepin upp að dyrunum á húsinu sínu. Af þvf að hann
var málkunnugur þeim hjónunum, þá gat hann ekki að sér
gert að láta frúna skilja, að honum þætti það nokkuð mikið af
því góða, að hún skyldi gegna einföldustu vinnukonustörfum,
og það fyrir augum allra, sem um veginn gengju. — Hversu
oft heyrist það ekki kveða við, úr hópi verkamanna, að svona
vinnu skyldu þeir ekki snerta á, ef þeir væru ríkir eða lærð-
ir. Og ef lærðir menn ganga að vinnu með verkamönnum,
þá verða þeir ósjaldan varir við það, að samverkamenn þeirra
halda, að þeir séu ekki sérlega sterkir í lærdómnum. »Allan
skrattann vígja þeir,« sagði alþýðukona um guðfræðiskandi-
dat, sem hún sá ganga í vinnufötum að heyskap á blautu
engi, með öðru fólki. Hún vissi ekkert um manninn annað
en þetta, og bað var hennar hjartans sannfæring, að hann
væri ekki sérlega prestslegur þessi; bara eins og liver annar
kaupamaður.
Eað er einmitt þessi misskilningur manna á verksviði hverr-
ar stétfar um sig, sem á sér stað nokkurnveginn jafnt á báða
bóga. Það er hann, sem gerir mennina misjafna, og það
er hann, sem mörgum manninum veitist erfitt að stíga yfir,
hversu fegnir sem þeir vilja taka höndum saman við alla
menn, skoða þá sem jafningja sína og koma fram við þá
sem jafningja. Pegar svo þessar stéttir fara að umgangast
hvor aðra, þá er það svo margt í framkomunni á báðar
hliðar, í viðmótinu, sem ávalt minnir á muninn. Yfirmað-
urinn verður oft lítið kunnugur þeim mönnum, sem hann á
yfir að segja, þó hann sé daglega með þeim, og verkafólkið
hagar viðræðum sínum nokkuð á annan veg, þegar yfirmað-
urinn er hvergi nærri. Pað eru að vísu til yfirmenn, sem vilja
tala við fólkið setn jafningja sína og tekst það, án þess q<3