Réttur - 01.02.1919, Blaðsíða 70

72
Réttur.
heldur eftir ytri hjúp eða framkomu — en hún leitar að feg-
urála hljómnum, hirðir hann efiir og eykur, hinu sleppir hún.
Hún dæmir bók skáldsins óhlutdrægt, hvaðan sem hún er, —
einn gullhreinn sannleiksgimsteinn gefur henni gildi — gallana
hirðir hún ekki. —
Hún hlustar á mig og gefur mér hljóð. Hún er, ekki að
hlusta eftir bögumælum hjá mér, og ekki heldurað heimsku-
legri setningu hjá mér; hún er að leita að góðri setningu,
sannri setningu, sem hún geti lært. Finni hún eina, hirðir hún
hana, hinu sleppir hún. Pví að »sönn menning« er altaf og
alstaðar að le'ta, leita í öllu og á öllum, að einhverju gull-
hreinu, einhverjum kjarna. Hún fleygir engu órannsökuðu,
dæmir ekkert að óreyndu — og hún finnur hvergi »ekki neitt«,
heldur alstaðar »eitthvað« — og í okkur öllum og hverjum
um sig finnur hún einhvern þráð — einhvern silfurþráð, sem
hún getur tætt úr, því rót »sannrar menningar« er vafalaust
fólgin í eðli hvers einasta af okkur. Og þessvegna er það, að
enginn okkar er *óhœfur«, og ekkert það, sem lífs er og heil-
brigt, er óboðlegt, og altaf nógir menn, þegar hin sanna menn-
ing hefir leyst »óttann við nútíðarmenninguna* upp við yl-
geisla þess veruleika, að með okkur öllum býr þrá til starf-
hæfni og fullkomins manngildis, sem fyrst og síðast þarf
samúðaryl til að þroskast. — Samúðaryl, sem »óttinn við menn-
inguna«, á ekki til, ogveldur að við nútíðarmenn fáum senni-
lega ekki lagt annað fram, á hinu hæsta þingi, en heftan vilja,
sem fylgiskjal með reikningnum um:
hálfunnið dagsverk.
N. N,