Réttur - 01.02.1919, Blaðsíða 20

22
Réttur.
veit að okkur auðnast ekki þetta. Eg veit að þjóðin okkar
á eftir að skiftast í flokka, sem berjast um þetta efni ennþá
í langan aldur, og það þó allir séu sammála um aðalatriðið,
þó allir séu á einu máli um boðorðið þetta: »Alt skal
frjálst, alt skal jafnt.« — Menn geta lengi barist um Ieiðirn-
ar til að skifta, og vantrúin á það, að nokkurntímann takist
að ná þessu marki, kallar suma undan merkjum. Og sumir
vilja heldur berjast fyrir því með oddi og egg, að halda
við því ástandi, sem er, heldur en að hætta á breytingar, þó
þær sýnist glæsilegar. Pað er líka langelsta mótbáran gegn
jafnaðarhreyfingunni þetta, að markmiðinu verði aldrei náð.
Og það hefir svift margan manninn kjarkinum til að berjast
fyrir því, að allir menn fái jafnan aðgang að öllu því besta,
sem lífið hefir að bjóða. En það er af því, að hjá fjölda-
mörgum er trúin ekki nógu sterk til að leggja út í baráttu,
nema þeir sjái fram á, að þeir geti sjálfir borið sigurlaunin
úr býtum. Okkur vantar trú þess manns sem kveður:
Og þó að eg komist ei hálfa leið heim,
og hvað sem á veginum bíður,
þá held eg nú samt á hinn hrjóstruga geim
og heilsa með fögnuði vagninum þeim,
sem eitthvað í áttina líður.
Og þó að þú hlæir þeim heimskingjum að,
sem hér muni í ógöngum lenda,
> þá skaltu ekki að eilífu efast um það,
að aftur mun þar verða haldið af stað,
uns brautin er brotin til enda.
Með þá trú f brjósti getum við barist fyrir þessu máli.
Jafnaðarbaráttan er nú að byrja hjá íslensku þjóðinni. Að-
alviðureignin stendur fyrir dyrum, og það er okkar verk, að
afstýra sem mest hættunni, sem af henni getur stafað, en efla
blessunarríku áhrifin af fremsta megni. F*að besta, sem við
getum gert, er að hafa áhrif á jafnaðarhreyfinguna, reyna að
hjálpa henni yfir þá ásteitingarsteina, sem henn er hættast vjð