Réttur - 01.02.1923, Blaðsíða 57

Rjeítur.
57
iil rúms. Því hefir raunar verið haldið Fram,1) að fiskmergð-
inni stafaði engin hælta af botnvörpuveiðunum vegna þess,
að svæði þau í hafinu kringum ísland, sem hægt sje að
draga vörpu á, sjeu ekki nema lítill hluti af öllu fisksvæðinu.
Vörpurnar verða ekki dregnar, að sagt er, á meiia en 132
— 150 metra dýpi, en fisksvæðið nái út að 280—375 m.
dýpi. Hvað því viðvíkur að svæðið sje takmarkað, sem botn-
vörpurnar skafa, þá er það engin sönnun þess, að þær
skemmi ekki fiskveiðina. Fiskurinn er aldrei kyr í sjónum;
það vita allir, að hann færir sig stöðugt úr einurn stað á
annan. Með eins miklum rjetti mætti þá halda því fram, að
laxveiðin skemmist ekki, þótt allur lax væri drepinn, sem
gengur í árnar, því að altaf er einhver slæðingur af honunr
í sjónum, þar sem ekki er hægt að ná honum. Fiskinum er
jöfn hætta búin, þó að hann haldi sig öðru hvoru fyrir ut-
an það svæði, sem hægt er að veiða hann á. Par sem fisk-
urinn hrygnir, er honum mest hæfta búin, og það er ein-
mitt nálægt landi, á því svæði, sem greiðast er að ná hon-
um. Fiskiuum stafar jafnmikil hætta af veiðivjelinni, sem
liggur fyrir honum á grynningunum, þegar hann kemur upp
frá dýpinu, eins og laxinum, sem liggur undir hoibakkanum,
stafar af netinu, sem liggur fyrir framan hann úti í ánni. Það
liggur í augum uppi, að botnvörpuveiðarnar hljóta að verða
orsök að algerðri fiskþurð í framtíðinni, einkum þar sem bú-
ast má við, að veiðarnar aukist að miklum mun frá því sem
nú er.
Merkasti nátlúrufræðingur Iandsins, Benedikt Gröndal, fer
svofeldum orðum um botnvörpuna: »Hún er að þvf leyti
skaðlegt veiðarfæii, að hún eyðileggur alt og hlffir engu;
alt ungviði og öll kvikindi, sem fiskarnir nærast á, alt fer
að forgörðum og kemur ekki afíur. Hún er hið dónaleg-
asta og hroðalegasta veiðarfæri, fædd af tómri ágirnd og
peningasótt, og hún ælti hvergi að þolast nema í vísinda-
legar þarfir. Menn treysta því ávalt, að auðsuppspretta sjáv-
*) Andvari 32. árg. 1907.